What Remains of Edith Finch

Yara Rymen (ex-gastschrijfster)
16 mrt 2023
7 minuten om te lezen

Giant Sparrow’s prachtige What Remains Of Edith Finch is zonder enige twijfel mijn (voorlopig) favoriete indie game. Niet alleen kent het adembenemende graphics en een narratief van de bovenste plank, ook de gameplay is ongelofelijk uniek en werkt in functie van het verhaal, waardoor het inlevingsvermogen des te groter wordt. Soms vraag ik me af waarom bepaalde walking simulators in een game zijn gegoten, wanneer ze eigenlijk even goed als film hadden kunnen functioneren. Edith Finch is één van de parels in het genre die mij geen enkel moment heeft doen twijfelen of het nu een film of een game is. Het is wel degelijk een game en één om over naar huis te schrijven (😉)!

Remember, remember… every family member.

De literaire game weet je al meteen in het verhaal mee te trekken doordat je van moment één de controle in eigen handen hebt. Vanuit een eerste-persoonsperspectief kruip je in de huid van Edith Finch, een zeventienjarige dame die terugkeert naar het huis waarin ze is opgegroeid om de mysteries van haar familiegeschiedenis te achterhalen. Hoewel de begintoon en setting van het spel lichtelijk een horrorgame insinueren, is de game eigenlijk allesbehalve dat. Via prachtige poëzie exploreer je het gigantische huis van de Finches en kom je er één voor één achter hoe en waarom iedere Finch behalve Edith aan een tragisch voorval is gestorven. Je leert elk familielid vanuit een telkens uniek en dichterlijk perspectief kennen op de dag van hun dood. Hoewel het verhaal eerder deprimerend lijkt, zorgt de luchtige gameplay ervoor dat je ademruimte hebt doorheen het spelen. Zo komen de verhalen niet té zwaar op je maag te liggen. Daarnaast wekt de adembenemende poëzie nieuwsgierigheid op, waardoor je elk personage wil leren kennen. Dit betekent echter niet dat de verhalen niet binnenkomen; je kan er niet omheen dat des te verder je het huis inwandelt, des te meer dood je tegenkomt. Het verhaal wordt ingeleid door jij die als Edith richting het huis wandelt terwijl de voice-over van Edith je vaag introduceert hoe alles begonnen is en waarom ze nu pas terugkeert naar haar ouderlijke huis. Ze vertelt over het huis alsof het leeft, alsof het een personage is, alsof het misschien wel eens je grootste boss-fight zou kunnen zijn… en vanuit een bepaalde invalshoek is dit misschien wel het geval.

Poetry will tell.

Zoals ik eerder al vermelde, is de gameplay van What Remains Of Edith Finch redelijk luchtig. Desalniettemin, ligt de gameplay dan weer in het verlengde van de poëtische stijl en spectaculaire narratief, waardoor men steeds opnieuw verwonderd en zelfs overdonderd geraakt door de eigenheid van de game en de pen van de makers. Het feit dat je keer op keer een familielid de dood inspeelt en hier dan ook benieuwd naar bent, zegt genoeg over de gameplay en zelfs de gehele game. Daarbovenop zijn niet alleen gameplay en poëzie verweven met elkaar, ook legt de poëzie uit hoe de vork in de steel zit. Poëzie hangt alles samen in het spel en wanneer je even niet weet waar naartoe of wat te doen, geven de woorden je letterlijk richting en wijzen ze je de weg. Dit vind ik persoonlijk een voortreffelijke manier van aanpak. Het is fris en vernieuwend en toch ergens zo simpel, zo puur en zo nuchter.

With (He)art and Soul.

De art designers van What Remains Of Edith Finch hebben honderd procent zeker een heart for art. Op bovenstaande foto lijkt het nu natuurlijk dat de graphics van de game erg donker en somber zijn, maar dit is helemaal niet zo gedurende de hele game. Er kunnen wel zeer donkere stukken aan bod komen – afhankelijk van welke Finch je op dat moment bestuurt – maar over het algemeen kent de game zeer warme tonen en een huiselijke sfeer (duh!). Het huis op zich is reeds adembenemend, laat staan hoe elke kamer eruit ziet! De slaapkamers vertellen dan ook telkens heel veel over de persoonlijkheid van elk karakter. Zo verraadt Molly’s kinderlijke kamer meteen dat ze zeer vroeg gestorven is en Calvins kamer toont dat hij een magische dromer was. De environmental storytelling zit in dit prachtspel dan ook subliem in elkaar en zelfs de wegen naar de kamers toe zijn uniek! Zo verplaats je jezelf door middel van geheime doorwegen en fantasierijke kruipgangen van de éne kamer naar de andere. Het enige jammere is misschien dat je de kamers weinig interactief kunt exploreren en ze dus voornamelijk ter decoratie en context dienen. Af en toe had het wel fijn geweest om bijvoorbeeld dingen vast te nemen of achter bepaalde geheimen van familieleden te komen door middel van de kamers te doorzoeken. Soms gebeurt het wel dat je een boek of foto kunt aanklikken waarbij Edith dan commentaar geeft, maar dit had toch wat uitgebreider gemogen voor mij. Dat terzijde, zeggen de omgeving en de graphics op zich al meer dan genoeg!

We’re all Stories in the End.

Want dat is ook hoe het in What Remains Of Edith Finch werkt. Elk familielid is slechts een herinnering. Een verhaal. Een bladzijde van een boek. Een minigame. Een deel van het geheel. Je volgt geen familie, maar de herinneringen ervan. Je stapt niet in iemands leven, maar in hoe dat leven herinnerd wordt. Dat is waar het bij deze game om draait en dat is ook waar de schoonheid van het concept in schuilt. Telkens je de schoenen van een nieuwe Finch instapt, wordt zijn of haar verhaal dan ook via een ander medium verteld. De éne keer via een brief, de andere keer via foto’s en op een bepaald moment speel je zelfs via een comic book, waardoor de graphics eveneens helemaal naar comicstijl veranderen. Ook slaat de gameplay volledig om per personage je bestuurt. Daarom dat ik elk character vergelijk met een aparte minigame; de wijze van spelen verandert naar gelang de persoonlijkheid van het personage en het verhaal hij of zij te vertellen heeft. Dus qua character design slaat Giant Sparrow de bal weerom helemaal niet mis. Boenk eroep, om het poëtisch te verwoorden. Hoe je de personages leert kennen, is dus telkens anders en steeds zeer vernieuwend. Mijn favoriete verhalen zijn die van Calvin en Lewis omdat deze mij het meeste hebben geraakt en op een schitterende manier werden weergegeven. Om zo weinig mogelijk spoilers te geven maar toch enige richting te insinueren, kan ik alvast vertellen dat je bij Lewis met je muis vissen moet hakken en met je WASD-knoppen of pijltjes een labyrint moet belopen (indien je op PC speelt, natuurlijk). Wat dit betekent, kan ik niet vertellen omdat het de impact van Lewis’ verhaal zou wegnemen, en deze is enorm. Terwijl je speelt, klinkt er dan ook nog eens een voice-over van Lewis’ therapeut, die een brief schreef naar de familie Finch. De balans tussen wat zij zegt en wat jij speelt, is ongelofelijk.

Familieboom Finch

Ook de balans tussen metafoor en letterlijkheid zit zeer goed in What Remains Of Edith Finch. Dit is vooral duidelijk in de familieboom van de Finches, die je zowel letterlijk als figuurlijk bewandelt. Letterlijk omdat je je weg doorheen het huis klimt, via geheime paden of letterlijk doorheen de bomen, om dan uiteindelijk de top te bereiken en het verhaal van elk familielid hebt leren kennen. Figuurlijk omdat je gaandeweg je vertakkende familie leert kennen en de familieboom dus groeit doorheen het spelen. Hij groeit terwijl iedereen al dood is. Telkens jij in de laatste momenten van het leven van een Finch duikt, vertakt de figuurlijke familieboom. Ten slotte wordt de familieboom overigens letterlijk neergeschreven in Ediths notitieboekje. Telkens je een nieuw personage de dood hebt ingestuurd, groeit de familieboom in haar boekje.

Perfect Platinum!

Ter afsluiting wil ik toch nog even de achievements/ trophies in de game bovenhalen. Desondanks ik het spel alleen nog maar op PC en Switch heb gespeeld, is What Remains Of Edith Finch eigenlijk een perfecte game om een gemakkelijke platinum te halen op de PS. Ik persoonlijk vind dat je de game moet spelen voor het verhaal en de poëtische gameplay, voor de graphics en de prachtige sound, maar eigenlijk ligt de platinum van het spel in het verloop van dit alles. De achievements of trophies die je haalt dienen meermaals het verhaal en maken het misschien zelfs beter, zoals wanneer je het verhaal van Calvin opnieuw speelt of door elk kijkgat loert om te wachten op Ediths commentaar. Niet altijd dragen ze bij tot het verhaal, natuurlijk. Zo is er bijvoorbeeld een achievement genaamd “Thanks, Johann!” die je kunt halen als je de ending credits bekijkt tot aan de naam “Johann”. Kei goed gevonden, naar mijn mening! Ook de achievement “Clear the Table” vind ik geniaal, waarbij je in Barbara’s verhaal alle ballen van de pooltafel moet stoten met je kruk. Dus, voor diegenen die graag zonder te veel moeite te doen en op korte tijd een makkelijke platinum binnenhalen, speel Edith Finch!

Conclusie

What Remains Of Edith Finch is een meesterwerk van de bovenste plank, vol met magisch-realistische invloeden en sterk poëtische elementen. Desondanks de korte duur van het spel, namelijk tussen de twee en de drie uur, voelde ik me compleet en voldaan na het spelen en had ik niet het gevoel dat de game té kort was. Ik kan begrijpen dat dit voor anderen wel het geval is (hoe kun je dan ook genoeg krijgen van dit spel??), maar voor mij was het alleszins geen struikelblok of iets om me aan te storen. Binnen deze korte periode beleef je dan ook een adembenemende ervaring die je altijd zal bijblijven. Nochtans de game over de dood gaat, zit er erg veel leven in het spel en in elk verhaal je instapt. Deze balans zit danig goed en voelt nooit geforceerd aan. Daarbovenop is het spel een machtige parel qua graphics en art en is de voice-acting ook nog eens een perfecte match met het karakter van Edith! Wat mij het meeste is bijgebleven bij de game, is het spel dat wordt gespeeld met de tekst op je scherm en hoe jij zelf dan ook interactief met deze tekst omgaat. De woorden bevatten tevens poëtisch geladen betekenissen en blijven lang in het hoofd hangen. Alsof je ze nooit wil vergeten. Net zoals je de hele familie Finch nooit wil vergeten.