Detroit: Become Human

Yara Rymen (ex-gastschrijfster)
25 feb 2023
6 minuten om te lezen

Wat betekent het om mens te zijn? Hoe streef je tot ultieme vrijheid? Kan technologie een bedreiging vormen voor de mensheid? Zullen machines ooit een bewustzijn ontwikkelen? Deze vragen worden allemaal behandeld in Quantic Dream hun interactieve actiegame Detroit: Become Human (2018). Net zoals de voorgaande releases van Quantic Dream, Heavy Rain en Beyond: Two Souls, is ook Detroit: Become Human een narratieve game. Hoewel er zeker gameplay aanwezig is en je de personages zelf bestuurt, ligt de hoofdfocus op het verhaal en de keuzes die je maakt doorheen het verloop.

Alive and Human

Narratief designer David Cage neemt je mee naar futuristische stad Detroit in het jaar 2038 waar technologiebedrijf CyberLife het voor elkaar heeft gekregen om Androids te ontwikkelen; robots in een mensenhuid gewikkeld met de capabiliteit om ongelofelijk humanistisch over te komen. Deze Androids nemen de rol in van dienaars en worden in principe behandeld als slaven. Ze zijn maar van plastiek, toch? Als speler volg je afwisselend drie Androids: Kara, Markus en Connor. Af en toe overlappen de verhaallijnen op een creatieve manier, maar meestal bedien je één Android per chapter. Als Kara sla je op de vlucht met de dochter van jouw eigenaar omdat hij de kleine Alice zowel fysiek als mentaal mishandelt en ga je op zoek naar de betekenis van moederschap, terwijl je met Markus op de vlucht slaat omdat je vals wordt beschuldigd van poging tot moord op je eigenaar en mondt de zoektocht naar ultieme vrijheid uit in een intense rebellie. Connor is echter de enige met eerder weinig ‘menselijke’ trekken in zijn verhaallijn omdat hij louter geprogrammeerd is als assistent van detective Hank; een alcoholverslaafde held. Samen met Hank ga je als Connor op zoek naar deviants; Androids die te veel humaniteit vertonen en hierdoor op hol geslagen zijn door emoties. Met elk van de personages creëer je een persoonlijke en dus unieke verhaallijn en wanneer de paden met elkaar verweven, levert dit een ongelofelijk wow-gevoel op. Dit heeft Quantic Dream erg sterk aangepakt. Ook het feit dat elke Android een eigen einde kent, en dan nog één volledig bepaald door jouw keuzes als speler, maakt de game zeldzaam.

“How does the story end?”

In het geval van Detroit: Become Human is het natuurlijk heel moeilijk om een concreet antwoord te geven op hoe het verhaal eindigt, aangezien de game wel liefst 85 verschillende eindes kent als je de flowcharts moet geloven. Dat er geen vast einde is, betekent echter niet dat het narratief niet om over naar huis te schrijven is. De overkoepelende thema’s van de game – vrijheid, vrije wil, slavernij en futuristische technologie met de gevolgen van dien – worden op een magnifieke manier in de gameplay verweven en het verhaal kent zowel een spectaculaire schrijfstijl als prachtige personages en unieke plottwists. Breinkrakers, morele dilemma’s en filosofische vraagstukken in een sciencefiction jasje vormen dan ook de basis van dit meesterwerk. Desondanks ik het narratieve design met gemak de hemel in prijs, heb ik alsnog enkele opmerkingen. Ik heb namelijk het gevoel dat Markus’ verhaallijn te snel evolueert. Zijn personage zit adembenemend in elkaar, maar zijn karakterontwikkeling is op bepaalde momenten niet logisch. Hij wordt erg snel als een held beschouwd, wat het voor mij net iets te makkelijk maakt, maar dit kan natuurlijk ook liggen aan de keuzes die ik maakte en bij andere spelers absoluut niet zo verlopen zijn. Daarnaast was het einde van mijn playthrough een serieuze anticlimax. De keuzes die ik maakte, leidde tot een onbevredigend en gewrongen einde voor de meerderheid van mijn Androids. Ik bleef dus voornamelijk achter met een gevoel van: en wat nu? Langs de andere kant denk ik dan weer dat dit de intentie is van Quantic Dream. Elke keuze heeft consequenties, wat de game voor herhaling vatbaar maakt. Ik ben dan ook zeer ongeduldig om deze herhaling zo snel mogelijk in te lassen om mijn ‘fouten’ recht te zetten.

I Think Therefore I Am

“Decide who you are and want to become.” (Carl Manfred, Detroit: Become Human, 2018). Een prachtige quote van één van de personages uit Detroit en niets is minder waar. Jij kiest volledig wie je bent en voornamelijk wie je wordt door de keuzes die je maakt doorheen het spel. Het keuzesysteem in Detroit zit dan ook erg goed in elkaar en dat is een understatement. De kleinere dialoogkeuzes hebben weinig tot geen impact op het verhaal zelf, dan wel op de relaties met andere personages, maar de grotere keuzes hebben een immense en intense invloed op het verhaalverloop. Soms monden de keuzes uit in eenzelfde conclusie, maar meermaals zijn er chapters die 3 tot 4 verschillende eindes hebben vanwege de keuzes die je gaandeweg maakt. Dit geeft jou, als speler, een ongelofelijk machtig gevoel, zeker wanneer je op het einde van een chapter je persoonlijke flowchart te zien krijgt! Deze vertakkende map laat je zien welke weg jij hebt gekozen en hoe veel andere wegen er nog resteren. De keuzes die je niet gemaakt hebt, kun je echter niet zien. Dit maakt het spel spannend en veelzijdig, omdat het de herspeelbaarheid stimuleert en aanmoedigt.

Free Will?

Het is eveneens zeer intrigerend dat het keuzesysteem van de game het verhaalconcept en de thematiek ondersteunt. Des te minder je rebelleert in je keuzes, des te minder het verhaal rebels is. Hoe meer vrije keuzes je maakt, hoe meer vrije wil de personages met wie je speelt, zullen hebben. Dit maakt de game extra goed, in mijn opinie. De morele gameplay in het verlengde van het ethische verhaal werkt prachtig en niets lijkt nutteloos, noch bedenkelijk. Wel hangen de keuzes meestal af van een stresserende tijdsdruk, wat een minpunt kan zijn voor sommigen. Maar het is een aspect de moeite waard om jezelf over te zetten! Bovendien zit niet alleen de game zelf boordevol netelige keuzes, zelfs het startscherm biedt je keuzes! Telkens je de game opnieuw opstart, verschijnt er een vrouwelijke Android op je scherm die jou aanspreekt. Ze stelt je soms zelfs vragen, over de game of over zichzelf, waarop je dan moet antwoorden via keuzes. Dit maakt de game voor mij nog volmaakter, puur omdat zo de vierde wand naar de speler toe doorbroken wordt. Het spel blijft geen spel, het reflecteert ook op jouw relatie met het verhaal.

Battle for Detroit

De gameplay van Detroit: Become Human bestaat uiteraard niet enkel en alleen uit keuzes maken. Want hoewel het keuzesysteem je volledig meetrekt in de gameplay, voel je je soms een buitenstaander wat combat en actie betreft. Wanneer er gevechten plaatsvinden, neem je hieraan deel via quick-time events. Hoewel ik persoonlijk wel fan ben van QTE’s, kan hierdoor een zekere frustratie ontstaan wanneer je de verkeerde knop induwt en het dus helemaal misgaat. Maar vooral het verlangen naar meer intense combat in een verhaal als dit nam bij mij de bovenhand. Je kunt zelf de pagina’s van tijdschriften omslaan en zelfs piano spelen, maar wanneer er een geweer in je handen wordt gedrukt, krijg je enkel de optie om te kiezen of je schiet of niet. Je voelt je machtig door middel van het keuzesysteem, maar tegelijkertijd ook teleurgesteld doordat je niet zelf mag richten en schieten. Natuurlijk draait het bij Detroit meer om het al dan niet schieten dan om het schieten zelf, maar op sommige momenten kan wat intensievere combat wel voor meer spanning zorgen. Dat terzijde, vind ik de Scanning System mechanic wel een enorm pluspunt qua gameplay. Dit is een tool die zowel de verschillende mogelijkheden tot interactie aanduidt wanneer je de omgeving scant, als gebeurtenissen uit het verleden reconstrueert wanneer je onderzoek uitvoert. De mechanic is een excentriek gameplay element en smelt mooi samen met het verhaal.

Conclusie

Quantic Dream heeft zichzelf zeker en vast overtroffen met het prachtige Detroit: Become Human. Niet alleen de oogverblindende graphics vragen om een uiterst applaus, ook het ethische en metaforische verhaal dat zich afspeelt in een prachtige sciencefiction wereld verdient de nodige aandacht. Desondanks het verhaal hier en daar wat bedenkelijke elementen kent, de gameplay eerder sloom en weinig intensief is, de camerabesturing niet altijd meewerkt hoe je zou willen en de keuzes op basis van tijdsdruk functioneren, zijn deze elementen zeker geen redenen om over te struikelen. De game haalt hoognodige thematieken aan en laat de spelers nadenken over fouten uit het verleden, worstelingen in het heden en angsten voor de toekomst. Als je een gamer bent op zoek naar waanzinnige bossfights en moordlustige combat, is dit niet een game om aan te beginnen. Maar sta je open voor een adembenemende narratief, prikkelend emotionele keuzes en vernieuwende gameplay elementen? Dan is Detroit: Become Human zeker het proberen waard! En daarna nog eens! ;)