The Dark Pictures - House of Ashes

Supermassive Games is terug met een nieuwe titel in The Dark Pictures reeks. De reeks startte met Man of Medan, gevolgd door Little Hope, om zo aan te belanden bij de nieuwste House of Ashes. En eigenlijk heb je de Playstation exclusive Until Dawn er ook nog voor, maar toen noemde het nog niet The Dark Pictures. We kunnen spreken van twee succesgames als we naar de vorige spellen kijken van The Dark Pictures. Bij deze titel heeft Bandai Namco een paar nieuwigheden geprobeerd, het is nu alleen maar de vraag of dit aanslaat, of dat ze bij de volgende game, die trouwens ook al bevestigd is, terug naar het oude moeten grijpen. Ik kan al wel zeggen dat deze review niet zo lang zal zijn als andere games die we schrijven bij Efkes Kasse. Dit komt omdat dit spel, net als zijn twee voorgangers, ook maar vijf à zes uurtjes duurt om het uit te spelen.

House of Ashes speelt zich af in het jaar 2003, zijnde in Irak. Een militaire eenheid is op zoek naar chemische wapens, maar brengen daardoor nog iets gruwelijkers en dodelijkers aan het licht, namelijk een eeuwenoude vloek. In de ruïnes van een begraven Soemerische tempel diep onder de Arabische woestijn wordt iets kwaads gewekt. Niet enkel de bezeten mensen die door de vloek zijn verteerd, maar ook oude en onaardse wezens, die lijken op enorme gemuteerde vleermuizen, lijken er te ontwaken. Net zoals de vorige games speel je niet met één, maar met meerdere personages doorheen het verhaal. De één kan al beter overweg met elkaar dan de ander, maar ze moeten wel goed kunnen samenwerken om te kunnen ontsnappen aan de vloek. Zal je team sommige haat- en wrokgevoelens aan de kant kunnen schuiven om samen te werken, of zullen ze koppig blijven en allemaal ten onder gaan? Het ligt allemaal in jouw handen, en dat mag je heel letterlijk nemen.

Een beetje geloofwaardigheid mag nog wel he Het principe van het spel blijft natuurlijk wel een beetje hetzelfde als zijn voorgangers. Letterlijk elke keuze die je maakt zal gevolgen hebben over de gehele verhaallijn. Kies je in het begin van het spel iets negatief zal je de gevolgen tot het creditscherm met je meedragen. De curator is ook weer aanwezig die alle voortgang van je personages bijhoudt in een boek. Dat boek bewaart hij dan ook in een grote opslagplek waar hij alle boeken verzameld van verhalen die er ooit verteld werden. Het spel is ook bedoeld om meerdere keren te spelen, en dit kan zelfs met een vriend online worden gedaan.

Het verhaal zit grotendeels nog wel goed in elkaar, maar er zitten hier en daar delen in dat echt totaal niet meer geloofwaardig zijn. Je zit op een honderdvijftig meter diepte en twee personages zijn alleen op verkenning aangezien ze van de groep gescheiden zijn. De vrouw valt in een enorme kloof, valt tweehonderd meter naar beneden, kletst los op haar rug tegen de grond, en dan staat ze gewoon terug recht en begint te lopen alsof er nooit iets gebeurd is. Sorry maar dat is niet meer geloofwaardig he… Of een andere vrouw wordt brutaal meegesleurd in de duisternis van de ruïnes door de gruwelijke monsters die er leven, en ook nog eens mensen levend opvreten. Op een miraculeuze wijze is ze ontsnapt en mankeert niets, op een miezerig schrammetje na dan. Ook weer totaal ongeloofwaardig. De gezichtsuitdrukkingen van de personages zijn ook niet zo goed afgewerkt tegenover de vorige games. Zo kijken alle personages precies scheel als ze met elkaar een serieuze conversatie voeren. De één kijkt letterlijk scheel, waar de ander constant naar boven aan het koekeloeren is alsof er daar een kleurrijke vlinder aan het fladderen is ofzo.

Amateur cameraman/vrouw Iets nieuw dat House of Ashes heeft tegenover de voorgangers is dat je nu de camera zelf kan bewegen. In voorgaande games was de camera standaard, en kon je deze niet bewegen. Wel, de makers hadden het beter gehouden hoe het was, want de camerabesturing slaat werkelijk op niet veel. Telkens als je dat ding wil draaien wordt er redelijk hard ingezoomd op je character en heeft het spel zoiets van: “oh nee, dat gaan we niet doen hoor.” Als je dan in die smalle tunnels moet wandelen en je camera wil bewegen om achter een hoekje te kunnen zien, word er echt gewoon te hard gezoomd op je personage dat je speelt en zie je amper nog iets. Het enige wat je ziet is de achterkant van je character en een smal stukje waar je net genoeg kan zien waar je moet wandelen. In de volgende titel mag Supermassive Games toch de camerawerking weer doe zoals de vorige games. Je kan wel met elk personage een lamp of aansteker aan en uit zetten voor als je door de donkere gangen van de ruïnes moet wandelen. Al moet ik wel zeggen dat het horrorgehalte er niet echt aanwezig is tegenover de twee vorige spellen. Oké, de monsters zijn cool, maar niet angstaanjagend.

Wat een gewelddadige personages Wat in Man of Medan & Little Hope ontbraken waren een paar goede actiescènes. House of Ashes heeft dit probleem opgelost door deze stukken regelmatig in het spel te stoppen. Het blijft natuurlijk een spel waar je op de juiste momenten knopjes moet drukken, of keuzes tussen antwoorden zal maken. Dus verwacht nu ook niet dat je als een gewone shooter in de wilde weg gaat kunnen beginnen knallen op het eerste en beste dat beweegt. De actiestukken die er nu inzitten zal je op bepaalde momenten snel met je camera naar de vijand moeten bewegen en op de “schiettoets” drukken. Wees er wel snel bij want extreem veel tijd krijg je hiervoor niet. Maar deze stukken zijn wel aangenaam.

Ik kan de toekomst zien: Deel II De stukken dat je een deeltje van de toekomst kan zien blijft ook aanwezig in House of Ashes. Voor de mensen die voorgaande games niet gespeeld hebben zal ik het even toelichten. Nu zijn het geen fotokaders of postkaarten die je kan verzamelen, maar oude stenen. Als je deze tegenkomt zal je een klein stukje zien wat er zich in de toekomst kan afspelen als je ergens een foute keuze maakt in het spel. Zo kom je eens een fragment tegen dat iemand van je team tijdens het rapellen van het touw valt en gewoon gespiesd wordt door een scherpe steen. Zo weet je dat je dat teamlid als eerste zal moeten helpen zodra de keuze het toelaat. En zo zal je verschillende fragmenten kunnen verzamelen om je team levend te kunnen houden. Let wel op, want deze stenen liggen niet op de meest zichtbare plekken, dus je gaat er wel wat moeite voor moeten doen.

Conclusie Ja, je leest het goed, we zijn al aan de conclusie beland. Ik had het gezegd he dat het niet zo’n lange review ging worden als andere die wij schrijven. Dat komt omdat je redelijk snel alles gezegd krijgt over dit soort games. Man of Medan & Little Hope waren fantastisch, waar House of Ashes ook nog wel oké is, maar kan wel niet typen aan de twee anderen. Is House of Ashes een slecht spel? Nee, maar wel minder dan de andere twee. De horrorsfeer is gewoon volledig weg, en de gezichtsuitdrukkingen van de personages zijn gewoonweg vreselijk op sommige momenten. Het verhaal is in grote lijnen wel goed, enkel de ongeloofwaardige momenten soms zijn echt niet oké. Supermassive Games heeft iets nieuws geprobeerd met de camera, en is enorm helemaal in het verkeerde keelgat geschoten. Deze werkt voor geen meter, maar ook voor geen centimeter mee. Telkens als je dat ding aanraakt wordt er te hard ingezoomd, echt niet goed. De meer actiestukken dat de makers erin hebben gestopt zijn dan wel weer goed aangeslagen. Het is alleen zeer spijtig dat de horrorsfeer van voorgaande games niet mee is overgegaan naar deze titel. Telkens dat er een nieuwe game van The Dark Pictures uitgekomen is, word op de releasedag de volgende game officieel aangekondigd met een trailer. Bij deze kan ik dus gerust zeggen: “tot bij The Dark Pictures – The Devil in Me!”

The Dark Pictures Anthology: House of Ashes - Launch Trailer | PS5, PS4 - YouTube

Pluspunten: + Actiestukken. + Fragmenten dat je in de toekomst kan kijken. + House of Ashes word ook verkocht in een bundel met voorgaande games inbegrepen. + Herspeelbaarheid voor de verschillende uitkomsten. + Elke keuze heeft gevolgen op het verhaal. + Moet voorgaande games niet gespeeld hebben, zijn opzichzelfstaande games. Minpunten: - horrorgehalte is een pak minder. - Op vijf à zes uurtjes uitgespeeld. - Camera beweging. - Sommige stukken zeer ongeloofwaardig. - Gezichtsuitdrukkingen van de personages. - Niet alle keuzes zijn even duidelijk om een goede of slechte te kunnen maken.

6.4/10

Matig