Until Dawn

Sasha Gijsemans (The Platinum/100% Hunter)
29 jun 2023
5 minuten om te lezen

Na de games van The Dark Pictures Anthology en The Quarry gespeeld te hebben is mijn interesse in dit genre wel gegroeid. Maar ikzelf heb dus nog nooit de grondlegger van dit filmische horror game genre gespeeld, namelijk Until Dawn. Dit is dus effectief de eerste game van dit soort games die door Supermassive Games ontwikkeld is. Hierbij zal je dus ook nog geen multiplayer optie krijgen. Dit is een probeersel geweest om te zien hoe dit zou gaan uitpakken, en klaarblijkelijk is dit zeer goed ontvangen geweest door het publiek. Until Dawn is dan ook een spel enkel en alleen voor de Playstation 4 console uitgebracht, zelfs nooit naar PC gebracht. We spreken hier dus daadwerkelijk over een echte Playstation exclusive! Ikzelf vond deze game zelfs enger dan de games die hierop volgen van hetzelfde genre, omdat de horrorsfeer hier gewoon enorm goed zit!

Het verhaal speelt zich af op Blackwood Mountain, een plek in de koude bergen van Canada. Hier keert elk jaar een groep vrienden/kennissen bij elkaar om lol te trappen en even op zichzelf te zijn. Maar dit jaar is het anders, ditmaal is het ter nagedachtenis. Het laatste jaar dat ze zijn gegaan zijn twee van hun vriendinnen, Hannah en Beth, op een mysterieuze wijze vermist. Niemand dat weet hoe, zelfs de politie kan het mysterie niet oplossen. Eens je daar aankomt met de rest van de vriendengroep voor de herdenking op dezelfde plek blijkt dat het één en ander niet pluis is, maar wat ontdekken ze pas veel te laat. Blijkt dat er een moordzuchtige psychopaat is vrijgekomen en op wraak zint op jonge mensen op Blackwood Mountain. Kom niet alleen in aanraking met psychopaten, maar ook met geesten en moordzuchtige wezens! Wie overleeft de tragedie en kan de zonsopkomst zien, of wie blijft achter op de kille en donkere plek en niemand weet ooit waar je bent of dat je nog leeft? Jij kiest hier de uitkomsten dankzij het Butterfly Effect. Wat wel een beetje vervelend is, is het feit dat de trophies redelijk laat binnen komen. Al je dan iets gedaan hebt wat de trophy vraagt, dan krijg je deze meestal pas na 5 à 10 minuten op je scherm verschijnen. Soms zelfs later!

Reflexen kunnen je levens kosten “Als een vlinder een paar keer met hun vleugels flappert, kan dit leiden tot een orkaan ooit.’ Dit is letterlijk de eerste zin die je te zien krijgt op je beeld als je een nieuw spel opstart. Dit heeft dus te maken met het Butterfly Effect, waar elke keuze een andere uitkomst zal hebben. Dat is ook het grote doel van het spel en zo zijn deze filmische horror games uitgegroeid tot een bekend genre. Elke keuze heeft een andere uitkomst, maar dat wil niet zeggen dat elke keuze ook even duidelijk of makkelijk is om te maken. Integendeel, heel vaak zal je echt niet weten hoe je moet reageren of wat uitkomst je te wachten staat door een bepaalde keuze wel of al dan niet gewoon niet te maken. Er zijn ook genoeg quick time events, waar je snel op een knopje moet drukken waardoor je personages gaan reageren. Bijvoorbeeld je staat voor een splitsing van een weg en moet snel ergens heen, dan kan je de keuze krijgen tussen veilig en omlopen of snel en meer risico’s. Als je dan voor snel en meer risico’s kiest, dan zal je veel meer knopjes moeten indrukken op een veel kleinere tijdsschaal. Dan heb je misschien maar 2 à 3 seconden om te reageren. Druk je verkeerd of gewoonweg te laat, dan is de kans redelijk groot dat je personage op dat punt gewoon doodgaat. Of hij/zij blijft leven en creëert een volledig nieuwe wending van het verhaal. Als je het spel eenmaal hebt uitgespeeld dan kan je scenes opnieuw gaan spelen om andere uitkomsten te gaan triggeren.

Daar wil ik niet bij therapie Na elk stukje verhaal te volgen zal je bij een man volgen om te zeggen hoe je aan het spelen bent. Elke keer gaat hij over je angsten en keuzes beginnen en daarop zal je dan moeten op antwoorden. Zo zal je eens een boekje krijgen waarbij op elke pagina iets staat waarvan je bang van kan hebben. Je zal tussen de pagina’s dus telkens moeten aanduiden of je de linkse of rechtse afbeelding het engste vindt. Sommige antwoorden komen dan ook meermaals terug maar dan met een ander antwoord naast. Op het einde van de sessie zei hij de meeste antwoorden waarvan je bang had, wat bij ons (mijn broer en ik) spinnen, vogelverschrikkers, slachtafval en onweer was. Dan speel je verder in het verhaal en dan merk je dat deze dingen meer aanbod kwamen. Plots zagen we veel vaker slachtafval van varkens op ons verhaal, of een spin over een camera zien lopen, tot een vogelverschrikker dat uit de grond springt om je te laten schrikken. Tijdens een andere sessie moet je dan aanduiden wie van je vrienden je beter kan hebben dan de ander. Uiteindelijk blijkt dat er één iemand uitkomt die je totaal niet mag. Wel, dan wordt in het volgende stukje verhaal net dat personage meer in de kijker gezet zodat je er plots sympathie voor op kan brengen. Zo wordt er constant met je meningen en angsten geconfronteerd en word hierop gespeeld, wat zeer fantastisch in beeld is gebracht.

Totem je toekomst Doorheen het spel zal je verschillende totems kunnen vinden die je wat meer zeggen over de nabije toekomst. Dit gaat van een totem die de dood voorspelt, een totem die je leidt, een totem over geluk, een totem voor verlies en tot slot een totem van gevaar. Voor je de eerste totem opraapt legt het spel uit dat elke totem een kleur heeft met daarop een van de net aangegeven elementen. Maar elke keer ik een totem opraapte, dan zag ik nergens een kleur op dat ding staan. Daarbovenop zijn de totems ook allesbehalve duidelijk en weet je nog niet wat je het beste kan kiezen of waar je op moet letten. Een beetje een mislukking in mijn ogen.

Conclusie Supermassive Games komt met een zeer origineel concept als game genre naar buiten, ditzijnde de filmische horrorervaring waarbij je keuzes letterlijk alles bepalen. Verwacht geen gameplay waar je kan lopen, springen, vechten of schieten. Nee, het is net een film kijken waarbij jij de touwtjes in handen neemt. Het spel zelf duurt ook niet gigantisch lang, een zes- tot achttal uurtjes ben je hier zoet mee. Maar ik moet er wel bijzeggen dat dit soort games wel dient om opnieuw te spelen voor vele verschillende eindes. Alles tezamen is gewoon een mooi geheel waarbij echte acteurs zijn gebruikt om de personages te spelen. Het systeem dat je na elk stukje story op een soort therapie gaat waarbij er met je angsten en meningen gespeeld wordt is enorm goed gedaan. De totems zijn dan weer een minder elementje voor mij omdat dit de keuzes eigenlijk alleen maar lastiger maakt. En het feit dat de trophies redelijk laat binnenkomen is ook niet zo aangenaam. Na het spel een keer gespeeld te hebben is het ook wel aangenaam om scenes opnieuw te kunnen spelen om zo andere wegen te ontgrendelen. Als je nog nooit van dit genre gehoord hebt, dan kan je met deze grondlegger ervan zeker aan de slag. Maar je moet natuurlijk wel voor dit soort gameplay zijn, want dat is niet voor iedereen weggelegd. Hopelijk hoeven wij zo’n soort verhalen nooit mee te maken in het echte leven, want ik denk dat ik nogal in mijn broek zou kakken.