Atomic Heart

Sasha Gijsemans (The Platinum/100% Hunter)
6 mrt 2023
6 minuten om te lezen

Ah, een game waar ik letterlijk al jaren naar uitkijk met toch wel een serieuze hype. Ik spreek dan ook over het rare Atomic Heart. Vanaf de eerste trailer(s) wisten we al dat dit spel iets raar maar goed kon zijn, en het viel ook meteen op dat dit een grote Bioshock sfeer gaf. Het meest vergelijkend met Bioshock Infinite! Nu kunnen we dan ook eindelijk aan de slag met deze first person shooter game. Voor de mensen die €70 nieuwprijs wat duur vinden voor de game, dan kan je hem ook altijd volledig spelen dankzij Game Pass via Xbox of PC. Kom dan laat ik jullie meteen in de futuristische wereld van Atomic Heart!

Vanaf het spel start merk je meteen dat dit een futuristische setting is, desondanks het spel zich situeert ten tijde van vlak na Wereldoorlog II in het communistische Sovjetunie. Mens en robots leven vredig met elkaar samen, veel technologische snufjes en vliegende auto’s. Mundfish slaagt er wel meteen in om de rare en toch grimmige sfeer te kaarten. Je kruipt in de huid van Major Sergey Nechayev, ofwel P-3 als codenaam, die ook een vredig leven met de robots wil leven. Als je zo’n zin neerpent weet je al meteen dat het snel een verkeerde omkeer kan maken natuurlijk. Wanneer Kollektiv 2.0 gelanceerd wordt en ervoor moet zorgen dat de robotten nog een betere helpende hand moeten verlenen aan de maatschappij, worden ze ingesteld naar combatmodus. Dit zorgt ervoor dat elk type robot alleen maar ingesteld staat om te moorden, en richten dus een waar bloedbad aan, ook wel project Atomic Heart genoemd in de game. Het is dus aan jou, een protagonist dat zeker geen blad voor de mond neemt, om orde te creëren en uit te volgelen waar het mis gelopen is. Deze reis doe je gelukkig niet alleen. Je wordt vergezeld door Char-Les, een soort van pratende handschoen die je bepaalde krachten geeft en kan healen.

Het jaar van te moeilijke games Wat meteen opvalt na een halfuurtje spelen is dat de moeilijkheid van de game niet echt goed gebalanceerd blijkt te zijn. Op normaal is het al zeer zwaar, dus was ik genoodzaakt om af te zwakken naar het makkelijkste difficulty. Wat blijkt is dat dit eigenlijk ook nog steeds te moeilijk is. Je kan zeer snel neer gaan, en zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad zijn kogels enorm, maar dan ook enorm schaars. Daarbovenop zijn de laadtijden als je dood gaat nog eens redelijk lang. Moeilijke games is niet erg, maar als het zelfs op de makkelijkste difficulty eigenlijk te moeilijk is, dan is er iets mis. Ik speel normaal alle shooters op het moeilijkste difficulty, maar deze gaat z’n boekje daarvoor wel te buiten. En Atomic Heart is niet de eerste game waar dit eigenlijk het probleem is, want er zijn al verschillende games de revue gepasseerd in 2022-2023 waar dit het geval is. Ik denk dat dit ook het probleem is door de Soulsborne games. Bij deze games weet je op voorhand waar je tegenaan gaat qua moeilijkheid, en vele gamers klagen tegenwoordig dat games te makkelijk zijn en het Souls-niveau willen. Ik kan aannemen dat je wat uitdaging wilt dankzij dit genre, maar speel je games dan op een hoger difficulty en laat de niet Soulsborne games gewoon op het niveau als het moet. Dit is allesbehalve fijn voor mensen die van een spel willen genieten en niet van moeilijke gameplay houden. Bekijk het positief, 2023 is niet enkel een horror jaar voor games, maar is ook het jaar van de Soulsborne games. Dus probeer je daar wat op te focussen en ik hoop uit de grond van mijn hart dat games weer de normale moeilijkheidsgraden gaan hanteren zodat dit aangenaam blijft voor elk type gamer. Wat de vijanden betreft in het spel is niets op aan te merken. Er is zeker genoeg variatie van vijandige robottypes en vele ervan zijn ook zeer intimiderend en angstaanjagend. Dit vormt een mooi geheel met de rare/grimmige sfeer. Wat de combat wel moeilijk maakt, is dat je geen lock-on hebt voor vijanden en je kan aanvallen niet blokkeren. Je moet weg dodge, maar als je dit doet ben je de vijand negen van de tien kwijt omdat je dus geen lock-on hebt. Dit is dus enorm lastig, zowel bij gewone vijanden als zeker bij de bazen.

Raar betekend niet dat het slecht is Dat de game een rare en grimmig sfeertje met zich meedraagt is al wel duidelijk denk ik. Dat is dan ook zeker een grote troef van Atomic Heart. Je zal heel vaak een soort van water zien hangen in de lucht (zie foto hieronder). Hier kan je op verschillende delen/locaties komen waar je anders niet aan kan geraken. Het enige wat je hoeft te doen is in het water lopen en je een weg naar boven zwemmen. Ja, dit klinkt inderdaad zeer raar ik weet het, maar dat is nu eenmaal het spel! De wapens en krachten zijn ook zeker goedgekeurd en de upgrades ook. Upgrades zijn boeiend als je ze hebt gekocht, maar ze worden niet duidelijk weergeven welke je nu al dan niet bezit. Als je heel goed oplet zie je een kleine rode rand staan rond de upgrades die je al bezit, maar dat is dus moeilijk te zien. Kogels kan je ook maken met resources aangezien deze veel te schaars zijn, maar als je dit doet kan je weer niets anders upgraden. Op vele vlakken merk je dat Mundfish naar Bioshock heeft afgekeken op vlak van gameplay en wapens. Het enige probleem is dat Bioshock dit op veel gebieden veel beter heeft gedaan.

Open world slaat de bal enorm mis Na een viertal uurtjes bereik je de open world van de game, en geloof me dat je liever had dat dit niet aanwezig was geweest helaas. Om te beginnen is de map van de open world enorm onduidelijk, en weet je ook gewoonweg niet waar je eigenlijk bent. Vanaf je de open world induikt hebt je letterlijk geen rust meer. De wereld zit stampvol met vijanden achter letterlijk elke hoek. Denk maar aan Middle Earth: Shadow of Mordor, alleen is Atomic Heart nog erger op dat vlak. Elke keer als je een vijand kapot geschoten hebt komen er meteen verschillende vliegende blauwe robots die de gesneuvelde robotten weer komen herstellen. Maak je de vliegende blauwe robotten stuk die de andere weer komen maken, dan komt de volgende blauwe brigade eraan. Laat je de blauwe robotten hun gang gaan staat letterlijk elke robot die je aan stukken hebt geknald weer overeind en zijn ze een stuk agressiever naar jou toe. Dus de enige remedie hiertegen is letterlijk gewoon lopen/rijden naar je bestemming en maken dat je zo snel mogelijk de open wereld weer uit bent voor een hoofdmissie. Om de haverklap hangen er ook overal camera’s, en als deze jou zien komen er dubbel zoveel vijanden op je af gestormd. Het spel heeft ook redelijk veel fetch quests. Wat zijn dit? Wel, dat zal ik snel even uitleggen. Fetch quests zijn missies (zowel hoofdmissies als zijmissies) die je doorheen de map laten lopen of rijden op zoek naar bepaalde spullen. Ga je met die spullen terug naar je doel zeggen ze jou telkens dat je niet het juiste hebt en mag je weer een stuk of twee keer de open wereld induiken op zoek naar het juiste. Gokkend dat je eens het juiste vindt tussen de verschillende opdracht trackers die dan aanstaan. Dus je bent dan ook meer aan het over en weer lopen dan wat anders. Meestal gaat dit dan ook nog eens gepaard met verschrikkelijke doordachte puzzels waar je niet zomaar doorheen bent. Als dit enkel zijmissies waren was dit nog te verstaan, maar hoofdmissies zijn helaas ook zo.

Conclusie Atomic Heart is zeker goed als we naar de gameplay kijken, en niet naar de moeilijkheidsgraden. Het enige spijtige is dat dit overmeesterd wordt door tal van minpunten die niet te ontzien zijn. Dit vind ikzelf zeer spijtig want ik keek echt mega hard uit naar deze game, zelfs het hardste van allemaal in 2023. Maar met spijt moet ik zeggen dat het best een tegenvaller is (de zoveelste in 2023), en dat ik het spel zelfs niet heb uitgespeeld omdat het laagste difficulty gewoonweg er los over is en veel te moeilijk voor een laagste moeilijkheidsgraad. De wapens/krachten en vijanden zijn wel zeer goed in kaart gebracht, niet te verwarren met de kaart van de open world want dit is mega onduidelijk. Net zoals de open world zelf die totaal geen rust brengt en eigenlijk te vol zit. Voor de mensen die een Xbox of PC hebben zou ik aanraden om deze titel via Game Pass te spelen. Voor de mensen met een PS zou ik deze alleen maar aanschaffen voor de PS5, want anders kan €70 misschien wel wat te duur zijn voor de PS4-versie. Dus mensen, denk er nog maar eens zeer goed over na of jullie echt met robotten willen samenleven, want Atomic Heart bewijst dat het geen goed idee is.