The Last of Us Part II

In het lang verwachte vervolg van het hooggeprezen spel The Last Of Us, reis je doorheen een post-apocalyptisch Amerika met slechts één doel in gedachten, dit zijnde wraak. Zoals in zijn voorganger, wordt de mensheid nog steeds gegijzeld door de Cordyceps schimmelinfectie die hen omvormt tot zombie-achtige monsters. Opnieuw, worden Joel en Ellie meegesleept in een dramatisch avontuur. Helaas, te dramatisch! Het verhaal lijkt geschreven door een tienermeisje.

Voor wie is deze game eigenlijk bedoeld? Sinds de befaamde The Last Of Us uitkwam in 2013, hebben de ontwikkelaars zeven volledige jaren gehad om een waardig vervolg te creëren. Laten we meteen tot de conclusie komen, hierin zijn ze miserabel gefaald. Het eerste spel kende zo’n massief succes, hoofdzakelijk door zijn meeslepend verhaal en sterke personages. Waarom schrijver Neil Druckmann zo ver naast de bal trapte in The Last Of US Part II, is een teleurstellend mysterie. Het spel speelt zich af vijf jaar nadat Joel en Ellie zweet, bloed en tranen hebben doorstaan om hun laatste ontmoeting met de Fireflies, een militaire eenheid gespecialiseerd in het vinden van een vaccin, te overleven. Samen met Tommy, Joel’s jongere broer, en vele anderen, hebben ze een veilig oord gevonden in Jackson. Daar leven ze vredig in een omheind en beschermd dorp. Om dit zo te handhaven, doen ze patrouilles te paard waarmee ze groepen geïnfecteerde op afstand houden. Snel leer je, dat de ondertussen volwassen geworden Ellie, Joel’s leugen om haar te beschermen heeft ontdekt. Dit uit ze dan ook duidelijk, door zijn bestaan nauwelijks te negeren.

Het verhaal begint sterk, wanneer tijdens één van Joel’s en Tommy’s patrouilles een horde geïnfecteerde onverwachts Jackson’s domein binnendringen. Al lopend voor het gevaar, botst Joel tegen Abby op, een tot hier toe onbekende jonge vrouw. Samen met Tommy, redt hij haar leven en vluchten ze naar de plek waar Abby’s vrienden zich schuilhouden. Daar neemt het verhaal een plotse draai. Wanneer Abby Joel’s naam leert, keert de groep zich spontaan tegen hem. Tommy wordt bewusteloos geslagen en Joel wordt brutaal vermoord. Maar niet vooraleer ook de ongeruste Ellie komt binnenwandelen. Voor haar ogen, deelt Abby de genadeklap uit en vertrekt weer. Natuurlijk verlangt Ellie naar wraak, en zo snel ze kan, vertrekt ze naar Seattle om Abby de wedergunst te belonen. Dit had het startpunt kunnen zijn van een geweldig verhaal. Maar om één of andere reden, viel vanaf hier de schrijver zijn inspiratie in duigen. Tijdens de eerste helft van het spel volg je Ellie’s perspectief waarin je zone per zone afreist om Abby’s vrienden één voor één te vermoorden. Het wraak-gehalte hierin is minstens zo hoog als in dat van een Rambo film. Dit doet Ellie niet alleen, nee hoor. Haar zwangere minnares Dina, reist (om een of andere vage reden) met haar mee. Zwanger zijnde natuurlijk, schuilt Dina het grootste deel van het spel in een theater, nutteloos te wezen. Naast Tommy, die constant ergens anders rondzwerft, komt ook Jesse, Dina’s oude partner en de vader van het ongeboren kind, zich moeien. Er ontstaat een soort van liefdes driehoek en… Wacht! Is dit plots een tiener serie geworden!? Zo voelt het soms wel in The Last Of Us Part II, een post-apocalyptische zombie adventure game.

Naughty Dog’s politieke agenda De tweede helft van het spel, beleef je door de ogen van Abby, een personage dat je voordien leert haten op tal van manieren. Als het Naughty Dog’s bedoeling was om sympathie op te wekken voor haar kant van het verhaal, dan moeten ze duizendmaal harder proberen. Haar narcistische personaliteit, gecombineerd met de armen van Dwayne Johnson, maken haar onuitstaanbaar misselijkmakend. Nog nooit heb ik een game personage gezien dat zo uit proportie is. Om dit te accentueren, draagt ze niet enkel tanktops, maar flext ze haar spieren ook nog eens om de haverklap. Eender wanneer je loopt, kruipt, of zelfs stil staat, Abby vindt altijd een reden om haar worstelaars armen te stretchen. Ook hekken of poorten openen, blijkt haar roeping te zijn, telkens met alle aandacht op haar massieve balken gericht. Maar het ergste van alles, zijn Abby’s stealth kills. Telkens als ze haar slachtoffers vastneemt, gebruikt ze geen mes of wapen, maar haar massieve armen om hen te wurgen. Ook de camera wordt hierbij centraal op haar spieren gericht. We begrijpen het Naughty Dog, het is populair om in 2020 vastberaden mannen als Joel uit de weg te ruimen, en deze te vervangen door sterke zelfstandige vrouwen. Maar maak ze dan op zen minst ietwat geloofwaardig. Neem nu Aloy van Horizon Zero Dawn bijvoorbeeld. Zij was een respectvolle, niet seksistisch afgebeelde sterke vrouw waar iedereen naar op keek. Klaar met klagen, denk je misschien? Nee hoor! Want ook in Abby’s verhaal zit een liefdesdriehoek inbegrepen. Deze zijnde tussen Abby, haar maatje Owen en OPNIEUW een zwangere vrouw genaamd Mel. Is dat nog niet genoeg, dan heb ik nog niets verteld over Abby’s verhaallijn, die helemaal niets te maken heeft met Joel of Ellie. Nee, in plaats daarvan focust haar kant, de aandacht op Lev, een klein meisje dat een jongen wilt zijn. Dit ook is een zeer 2020 getint concept. Zulke onderwerpen horen simpelweg niet thuis in een post-apocalyptische wereld, en begraven daardoor de sfeer van The Last Of Us onder een grote dikke laag linkse propaganda. Neem dit alles samen, en het feit dat Joel plots wordt afgebeeld als een zwakke oude man, dan ga je jezelf toch dingen afvragen. Heeft Naughty Dog een geheim politieke agenda ofzo? Want Last Of Us Part II lijkt meer bezaait met hedendaagse thema’s, dan met Ellie’s immuniteit voor de infectie, wat oorspronkelijk de essentie van het hele verhaal was. Ik ga natuurlijk geen spoilers geven, dus zeg ik dit: Wil je het spel toch proberen, waag je kansen. Maar verwacht weinig, tot bijna niets, van een verwaarloosd verhaal.

Los van het verhaal Zijn er ook positieve dingen te vertellen over The Last Of Us Part II? Ja zeker! Zoals bij de eerste game, zijn de visuals hier ook enorm goed verzorgd. Als je doorheen de straten en daken van Seattle reist, val je haast omver van de verlaten en vernietigde stad, die doorgroeit is met prachtige planten en bomen. De personages, gezichten en emoties zijn meesterlijk afgebeeld, net als de voice acting geweldig is uitgevoerd. Ook de gameplay is zeer vlot en uitdagend. Hoofdzakelijk gebruik je stealth om jou schaarse kogels te sparen, die je dan weer nodig hebt voor grotere monsters te verslaan. De afwisseling tussen menselijke vijanden en zombies zorgt ervoor dat het spel nooit echt verveeld. Ook zijn er in The Last Of Us Part II verschillende nieuwe vijandelijke types geïntroduceerd, zoals de hond die met zijn neus je locatie bespeurt, of de shambler, een zombie variatie die een brandend gas verspreidt. Overigens zijn er de Scars, een religieuze cult van vijanden. Deze voegen zowel diepgang toe aan de gameplay als aan de sfeer. Naar mijn mening, zijn zij zonder uitzondering de sterkste aanwinst van het spel.

“Open wereld” Er komen toch een aantal opmerkingen te boven als ik aan de level-design denk. Tot aan het punt dat Joel ons verlaat, net als bij het verhaal, geen kritiek. Nadien lijkt alles plots weer uit elkaar te vallen. Wanneer je Seattle voor het eerst binnenkomt rijden op je paard, krijg je een map van een gebied dat je vrij mag gaan verkennen. Hierin kan Ellie tal van upgrades vinden doorheen verschillende gebouwen en vernietigde winkels. Telkens als ze een zone volledig uitgekamd heeft, duidt ze dat ook aan op haar map. Toen ik dit deel speelde, geraakte ik helemaal enthousiast. The Last Of Us Part II is werkelijk een open world game, althans dat dacht ik. Helaas, is dit maar zo voor slechts een kleine twee uur, en daarbij ook de laatste keer dat je zo’n gebied tegenkomt. Wat Naughty Dog hiermee probeerde te bereiken vat ik niet goed. Naar mijn mening, klinkt zo: “Hier, kijk wat wij gemaakt hebben, een open wereld! Vond je dat voorproefje leuk? Nou, brute pech! Dit is alles wat je krijgt!” voelt dit niet aan als snoep afpakken van een kind? Ik denk het wel! Net zoals ik sterk vermoed dat Naughty Dog doorheen het spel maar wat aan het uitproberen was. Zo voelen de daaropvolgende hoofdstukken van Ellie’s reis, ook zeer experimenteel aan. Eerst ontmoet je de honden, een nieuw type van vijand. Deze worden echter ineens met een twintigtal op jou afgestuurd zonder andere soorten van vijand in de buurt. Nadien gebeurt ditzelfde fenomeen ook nog eens met de shamblers. Daardoor, in mijn ogen, lijken deze levels verdacht veel op testrondes in een simulatie. Ellie’s eerste helft van het spel, is dan ook een bittere pil op vlak van gameplay. Ja, de combat en stealth zijn goed, maar de level-design is repetitief en frustrerend. Gelukkig kan ik vertellen dat Abby’s hoofdstukken een pak aangenamer zijn om te spelen. Ik moet eerlijk zijn, ook al mocht ik het personage niet, amuseerde ik mezelf super toen ik Abby’s helft speelde. Haar levels zijn boeiend, uitdagend en vergen intuïtie om uit te spelen zonder te veel schade op te lopen. Ook vind je ruim meer kogels met Abby, wat het makkelijker maakt om vuurgevechten te overwinnen. Met ruime variatie tussen de gebieden, had ik geen probleem om uren te spelen zonder enige verveling. Wat maakt juist het immense verschil tussen deze twee helften van het spel? Het eerste lijkt slechts een experiment, waar het tweede prachtig afgewerkt is. Het antwoord op deze vraag, zullen we nooit zeker weten.

Pillen slikken doe je zo Last but not least, hoe werkt het upgrade systeem van The Last Of Us Part II? Simpel gezegd, bijna hetzelfde als in zijn voorganger. Om wapens te versterken moet je scrap verzamelen doorheen de wereld en deze spenderen op workbenches. Visueel ziet het er gewoonweg geweldig uit. Ellie en Abby halen hun wapens volledig uit elkaar en steken deze terug in elkaar met nieuwe onderdelen erop, boeiend toch? Helaas, hebben de meeste upgrades bitter weinig effect op de gameplay. Over het algemeen gaat het hier over kleine wijzigingen zoals verbeterde recoil, stability en/of capacity. Bij enkele wapens kan je ook de damage verhogen of een vizier op plaatsen, maar dat is zeldzaam. Hierdoor voelen de wapens tegen het einde van het spel ook bijna hetzelfde aan als in het begin. De workbench is daarom geen systeem waar je enthousiast van kan worden. Daarnaast zijn er per personage ook een vijftal skill trees aanwezig. Hoewel deze klein zijn, hebben ze wel degelijk een groot effect op de gameplay. Hiermee kan je bijvoorbeeld ontploffende pijlen, Molotovcocktails of shivs mee leren maken, allemaal handige gadgets om vijanden klein mee te krijgen. Om deze vrij te spelen, moet je boeken vinden. Door hun effecten zijn deze misschien wel het leukste om te ontdekken in de wereld. Eenmaal je boeken hebt, moet je pillen slikken om skills vrij te kopen. Deze kan je ook doorheen de wereld vinden. Ik vind het zowel ironisch als hilarisch, dat een politiek correct spel als The Last Of Us Part II, het pillen pakken systeem van de eerste game heeft behouden. Maar ja, ik neem aan dat Abby niet onbekend is met deze kleurrijke kleine vriendjes. Hoe kan ze anders zo’n armen laten groeien?

Conclusie Hoewel de gameplay en de visuals bevredigend werken, heeft deze game tal van minpunten. The Last Of Us Part II is daarom niet waardig aan zijn voorganger en had naar mijn mening, beter nooit bestaan. Ben je een echte fan, en laat de eerste game, je net als clickers, hongerig achter? Dan kan deze game, vooral door zijn lengte van liefst 25 tot 30 uur, je misschien wel amuseren. Maar verwacht zeker niet een gelijkwaardig verhaal, want dat is er echt niet. Door de beïnvloeding van hedendaagse thema’s, ben ik een walging gaan dragen tegenover dit spel. Gamers gamen niet om de werkelijke wereld op te zoeken maar juist een fictieve, zoals de post-apocalyptische horror die we kennen uit de originele The Last Of Us. Ik smeek hierbij zowel Naughty Dog als andere ontwikkelaars om deze twee werelden in de toekomst gescheiden te houden. Wat mij uiteindelijk het meest dwarslag aan The Last Of Us Part II, is dat het ooit inspirerende personages zoals Joel en Ellie, compleet vernietigd heeft. Mijn goede herinnering is bevuild door dit afgrijselijke vervolg en zal niet snel hersteld worden. Hierdoor is het voor mij moeilijk om correcte punten te geven. Graag zou ik het spel willen afrekenen op het verhaal alleen, en daarmee slechts een magere twee op tien concluderen. Maar als reviewer is het mijn taak om alle opzichten te beoordelen, niet enkel dat wat mij niet aanstaat. Daarom, rekening houdend dat zowel de gameplay, de visuals, de voice acting, en het skill tree systeem uitmuntend zijn, ben ik verplicht het spel een mager maar positief eindresultaat gunnen. See you soon! Maar zeker en vast niet in Last Of Us Part III!

The Last of Us Part II – E3 2018 Gameplay Reveal Trailer | PS4 - YouTube

Pluspunten: + Vlotte gameplay. + Slimme AI. + Sterke voice acting. Minpunten: - Teleurstellend verhaal. - Hedendaagse Thema’s - Geliefde personages worden met de grond gelijk gemaakt. - Experimentele uitstraling. - Saaie wapen upgrades. - Abby’s onuitstaanbare drang om te flexen.

5.4/10

Matig