Stranger of Paradise - Final Fantasy Origin

Final Fantasy heeft er al vijftien mooie hoofdtitels opzitten, met daarnaast nog een tal van spin-off games. We krijgen er nu nog eentje bij, en dit met name Stranger of Paradise – Final Fantasy Origin. Het leuke bij deze reeks is dat geen enkel spel hetzelfde is, en dat is bij deze ook niet het geval. Want voor deze titel hebben ze de hulp ingeroepen van Team Ninja, die we kennen van games van onder andere Ninja Gaiden, Nioh, of Dead or Alive. De studio heeft al reeds een beetje ervaring in het Final Fantasy wereldje dankzij de fighting-game Dissidia Final Fantasy NT, maar schakelen toch terug over naar het souls-genre. Gelukkig kan je kiezen op welke moeilijkheidsgraad je het spel speelt, want ik geef eerlijk toe dat ik soulsgames niet kan, en ook het geduld ervoor niet kan opbrengen. Vandaar dat ik wel zeer blij ben dat je verschillende moeilijkheidsgraden hebt. Haal je skills maar boven, en op een hoger niveau ook je nodige portie geduld, en dan duiken we in de review.

Voor dit verhaal keren we terug naar de grondlegger van vijvendertig jaar geleden waar Final Fantasy begon, vandaar ook “Origin” in de naam van de titel. Het verhaal is dan ook heel simpel. Jij (Jack) en je andere metgezellen zijn op zoek naar Chaos om hem te doden. Nu zijn er wel hier en daar wat plottwists om het verhaal wat boeiender te houden. Alleen lukt dit niet altijd even erg, aangezien het verhaal nogal chaotisch neergezet is, en je meer van de tijd niet weet waarom je iets doet. De cutscenes zien er grafisch fantastisch uit, tot je de werkelijke gameplay bekijkt. Deze is namelijk redelijk schaars tegenover de filmpjes in het spel. Ook zijn de characters niet echt enorm boeiend gemaakt. Deze tonen weinig diepgang, en de voice acting is ook maar bij de haren getrokken. Team Ninja had makkelijk een hoger niveau kunnen halen met deze game. Als je dit allemaal leest nu, dan lijkt het alsof het spel niet echt boeiend is. Maar na al het mindere komen nu wel de betere aspecten van het spel aan bod.

I need a “job” Het beste aan het hele spel zijn de vele vecht classes, ofwel “jobs” hoe ze het in het verwoorden, waar je uit kan kiezen. In het begin krijg je al optie tussen een paar classes, en dat wordt alleen maar meer en meer naarmate je met deze speelt. Elke “job” heeft een toch redelijk uitgebreide skilltree ter beschikking. Als je op de foto hieronder kijkt aan de bovenkant van het scherm, dan zie je dat ik al zeven “jobs” vrij heb gespeeld, en ik kan je zeggen dat dit ze totaal niet allemaal zijn. En als je dan ziet hoe groot de skilltrees zijn, dan weet je dat je toch uitgebreid kan gaan. Elke “job” heeft ook een kleur, deze zijn belangrijk naarmate je speelt om verschillende te kunnen gaan combineren met elkaar, om zo een nieuwe class te verkrijgen, met allemaal nieuwe moves en skilltrees. Een nieuwe “job” kan je verkrijgen helemaal onderaan de skilltree, en staat ook telkens bij welke classes je moet geleveled hebben om een nieuwe vrij te spelen. Ik heb bijvoorbeeld gestart met de vuisten en een lance als wapens. Naarmate ik deze skilltrees aan het uitbouwen was, had ik de optie om over te schakelen naar de “Monk job”, die op deze twee wapens gespecialiseerd is, maar ook te combineren valt met bijlen. En zo ben je weer met een andere “job” aan het vechten die je op deze manier ook weer kan uitbreiden naar een andere met andere wapens en moves. Ik moet wel toegeven dat dit in het begin misschien een beetje overweldigend kan zijn, en dat is het ook zeker, maar dit went wel na een aantal uurtjes spelen. Ook houdt dit de herspeelbaarheid er zeker goed in. Je kan wat grinden door levels opnieuw te spelen en te levelen, en je test ondertussen wat nieuwe “jobs” uit.

The “job” of my life Tijdens het spelen kan je telkens twee “jobs” actief zetten, en kan je hiertussen wisselen. Eens je de perfecte combinaties gevonden hebt tussen jobs, dan kan je deze in het menu zetten als een soort van loadout. Je hebt honderd loadouts die je kan maken naar jou wensen en speelstijl, en dat is ook nodig eens je weet dat er maar liefst zevenentwintig verschillende “jobs”, of classes, aanwezig zijn in het spel. Daar kan je al wel eens wat combinaties mee maken. In elke loadout kan je per “job” een wapen, hoofddeksel, bovenstuk, broek en schoenen equipen, met daaronder nog de nodige vechtcombo’s (hier kom ik later nog op terug). Want naast een soulslike game, is het spel ook een looter, zoals Borderlands, maar dan zonder de guns. Letterlijk in elk level krijg je het ene na het andere equipment, en dit voor allerlei “jobs” tegelijkertijd. Dit krijg je door kisten te openen, missies te voltooien, vijanden af te maken, bazen te doden, en zoveel meer. Vaak krijg je ook gewoonweg te veel loot bij elkaar, waardoor je dus na een level redelijk lang in de menu’s blijft plakken om alles te kunnen equipen, en de rest dismantle je. De stats die je krijgt van je equipment in een level liggen dan ook bijzonder dicht bij elkaar, waardoor het soms echt een kakafonie van loot wordt, en niet echt fun meer is. Op redelijk veel equipment dat je verkrijgt zal je ook een symbool van een “job” op zien staan, met daar een percentage achter. Als je deze equipt zal je sterker worden in deze “job”. Hoe sterker je hiermee wordt, hoe beter de combo’s, maar je kan hierdoor ook extra’s vrijspelen. Eens je op verschillende percentages, maximaal tot zeshonderd procent, dan kan je verschillende extra’s krijgen. Dit kan gaan van zoveel HP (leven) extra, tot extra MP (stamina), tot zelfs extra bestendigheid tegen bepaalde elementen zoals vuur of elektriciteit. Zoals je ziet kan je dus enorm ver gaan om je speelstijl te ontwikkelen, en hierbij blijft het dan ook niet bij.

Promotion on the “job” Ik heb het nu al uitgebreid gehad over de “jobs” en de skilltrees ervan, maar nog niet over de oneindige combo’s die je kan maken voor tijdens de gevechten. In elke skilltree van “jobs” kan je een tal van moves kopen, die je dan kan gebruiken in battle. Bij “Battle Settings” kan je dan gaan naar “combo abilities”, waar je dan je combinaties kan instellen. Je kan maar liefst zeven verschillende moves zetten per “job”, wat dus wil zeggen dat je zeven verschillende combinaties van knopjes kan indrukken om je gevechten boeiend te houden. Je kan deze zelfs onderling nog combineren. Dus als je bijvoorbeeld door RB/R1 – RB/R1 – RB/R1 drukt om je vijand flinke klappen te geven terwijl je jezelf vooruit dashed, dan kan je vlak daarna RB/R1 ingedrukt houden en RT/R2 drukken om die vijand dan in de lucht te slingeren. En dit is dan nog maar een peulschil van één “job”, laat staan dat je de zevenentwintig “jobs” gaat combineren met die moves. Dan krijg je letterlijk ontelbare combinaties die je kan maken, en dat maakt het spel ook zo boeiend. Naast de combinaties van moves kan je ook nog abilities vrijspelen met de verschillende skilltrees, die dan een tijdelijk effect hebben tijdens het spelen. Dit kan gaan van tijdelijk een stuk minder schade oplopen zijn, of vergif aan je wapen hangen, tot zelfs een counter move kunnen uitvoeren zijn.

Even on the perfect “job”, it's not always even good Je merkt dat Team Ninja aan de game heeft gewerkt, want je merkt enorm veel elementen van de Nioh games op. Allereerst is het spel een soulslike game geworden. Hier zal je dus ook bepaalde kampen, in dit spel “cubes”, moeten tegenkomen om een checkpoint te krijgen om vanaf daar weer te kunnen starten eens je sterft, en geloof me, dat ga je zeker. Als je in dit spel sterft verlies je geen XP zoals bij de soulslike games, maar zal je stamina verliezen. Dus hoe meer je sterft, hoe minder stamina je hebt, en hoe minder moves je zal kunnen combineren. Na elk level wordt de stamina terug volledig gezet. Op de map waar je levels kan kiezen, merk je ook meteen de Nioh invloeden. Je kan verschillende missies kiezen, en meestal wordt deze daarna vervolgd door een zij-missie die dan op dezelfde map afspeelt, maar dan in de omgekeerde volgorde. Wat ook een herkenbaar stukje is zijn de “shortcuts”. Je kan de hoofdweg volgen en, net zoals vele soulslike games, kan je op een bepaald punt een andere weg inslaan om zo een kortere route te creëren als je zou sterven. Zo kan je van je laatste checkpoint makkelijk naar het stuk gaan waar je neer bent gegaan. En zoals ik al eerder vermeld heb ben ik blij dat de makers ervoor gezorgd hebben dat je een moeilijkheidsgraad kan kiezen voor te spelen. Ik geef eerlijk toe dat ik soulslike games gewoonweg niet kan, nog er het geduld voor kan opbrengen. Daarom ben ik blij dat ik toch deze game kan spelen, al is het dan op het makkelijkste difficulty.

A little extra on the “job” is nice Naast al deze mogelijke combinaties is er ook nog een klein extraatje dat je kan gebruiken, en dat je tussen alle chaos misschien wel eens uit het oog kan verliezen. Als vijanden een afstandsaanval willen uitvoeren, dan kan je dit op het juiste moment in je opnemen en weer terug naar ze slingeren. Dat niet alleen, maar je kan ook een parry-aanval uitvoeren als je op het juiste moment de deflect knop indrukt. Omdat het spel zoveel te bieden heeft kan dit wel eens vergeten worden. Maar dit is wel zeer handig, en zeker als je niet veel levens meer over hebt. Dan is het natuurlijk wel handig om een afstandsaanval of een parry-attack te kunnen uitvoeren.

Time to retire Als je lang genoeg op een “job” werkt, dan is het tijd voor je pensioen, en bij deze duiken we dan ook gelijk de conclusie in. Team Ninja neemt het souls-genre weer op, en dat doen ze goed. Er zijn natuurlijk wel bepaalde puntjes die waar we meer van verwacht hadden, maar oké. De eerste uurtjes kan het spel zeer overweldigend overkomen, maar eens je hieraan gewend bent kan de fun pas echt beginnen. Het uniekste aan het spel is dat je ontelbare combinaties kan maken met zowel “jobs” als moves. Vandaar ook dat je honderd loadout slots kan maken voor je beste vechtstijlen. Ik vond het eerst niet zo fijn dat het spel een soulslike game was, aangezien ik dit niet kan, maar gelukkig heb je moeilijkheidsgraden waardoor het voor elke gamer een leuke uitdaging blijft. Wat wel een minder puntje is, is dat de graphics in de cutscenes enorm mooi zijn afgewerkt, en eens je de gameplay induikt het toch wat aan de mindere kan is. Alsook dat de characters zeer leeg zijn ingevuld en de voice acting maar wat tegen de zin is ingesproken blijkt. Naast het moeilijke genre is het ook een looter game. Dit is op zich niet erg, maar wel als je echt gewoon veel te veel krijgt, en dit dan nog eens met vergelijkbare stats. Dus je bent eigenlijk redelijk lang in de menu’s bezig om alles aan te passen, maar ook om alles wat je niet gaat gebruiken (wat redelijk wat kan zijn) te dismantelen. Dus is het een leuke game? Ja, zeker en vast! Maar is het een topgame? Nee, dat ook niet! En voor mij persoonlijk voelt hij ook niet echt aan of het een Game of the Year kan worden, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Nu we de smaak van Final Fantasy weer te pakken hebben, dan zien we jullie binnenkort vast terug op een Playstation 5 console (als je er al eentje hebt) voor Final Fantasy XVI!

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin - Gameplay Features Video | PS5, PS4 - YouTube

Pluspunten: + Enorm veel mogelijke combinaties in “jobs” (classes) en moves. + Je hebt honderd loadouts om je optimaal te maken in een gevecht. + Soulslike genre waar je een moeilijkheidsgraad kan kiezen. + Grote herspeelbaarheid. + veel invloeden van de Nioh games. Minpunten: - Verhaal is niet altijd even duidelijk. - In het begin misschien wat overweldigend. - Te veel loot dat het niet meer aangenaam is. - Gameplay is grafisch toch wat ondermaats. - Characters zijn zeer eentonig gecreëerd, en voice acting lijkt tegen de zin ingesproken te zijn.

7.9/10

Goed