Dying Light Anniversary Edition

Met hopen wankelen ze door de straten, klagend en bijtend aan alles wat beweegt. Ze kleden zich niet netjes en laten een vreselijke geur achter. Ik heb het hier over niemand minder dan onze ondode vrienden, de zombies. Als moordlustige gamers zijn deze breinloze monsters dan ook de perfecte prooi om op tal van manieren te (her)doden. Dying Light Anniversary Edition geeft ons niet enkel dit plezier, maar brengt het zombie genre zelfs naar een geheel nieuw niveau.

Kyle Crane, een GRE-agent wordt per parachute in Harran gedropt om een mysterieus virus te onderzoeken. Dit virus, dat eveneens wordt vernoemd achter de locatie, veranderd mensen in bloedlustige zombies. Gelukkig, voordat het te laat is, wordt heel Harran overnacht in quarantaine geplaatst, volledig afgesloten van de rest van de wereld. Dit zorgt er natuurlijk wel voor, dat belangrijke documenten zijn achtergebleven te midden van de infectie. Het vinden van deze noodzakelijke informatie, is de taak van onze protagonist. Helaas, vanaf het moment dat zijn parachute de grond raakt, wordt Crane meteen gebeten door een zombie en daardoor geïnfecteerd. Hierdoor moet hij niet enkel zijn opdracht als GRE-agent voltooien, maar ook tijdig aan Antizin zien te geraken, een medicijn dat de symptomen van het virus tijdelijk kan tegenwerken. Spijtig genoeg is dit wondermiddeltje zeer zeldzaam en zijn de overlevenden volledig afhankelijk van de GRE om hen van airdrops te voorzien. Terwijl ze moeizaam wachten op een reddende engel, ziet de psychopathische bendeleider Raïs, de waarde in van Antizin en gebruikt hij het om de macht over Harran te grijpen. Al snel wordt duidelijk, dat agent Crane een keuze zal moeten maken tussen zijn opdracht en het lot van de stad.

First person shooter, of first person mepper? Je zou ergens kunnen verwachten dat een GRE-agent voorzien wordt van een wapen. Dit gebeurt wel, maar al snel geraakt Crane het zijne kwijt. In principe begin je het spel dus met enkel je vuisten. Gelukkig zijn er tal van overlevenden die je willen helpen en is Crane zelf ook wel een knutselaar. Hierdoor bewandel je de open-world hoofdstad van Harran zeker niet onbewapend. Moersleutels, hamers, buizen of baseball bats, noem maar op, er zijn honderden opties. Je kan zelfs met een tuinkabouter of gitaar je door de hordes heen meppen. Maar al deze wapens zijn wel gericht op close combat, wat betekent dat het eerste deel van het spel onder het first person beat ‘em up genre valt. Zelf heb ik daar geen probleem mee, maar mijn collega van Efkes kasse vindt dit rampzalig irritant. Hij speelt namelijk beat ‘em up games liever in derde persoon, waar ik enigszins wel begrip voor heb. Het is zelfs zo, dat moest hij de game alleen gespeeld hebben, hij nooit voorbij het begin zou geraken uit frustratie. Gelukkig wist ik (aangezien dit mijn tweede playthrough was) hem te vertellen dat er tegen Survivor level 9, vuurwapens ter beschikking zouden komen. De game is vanaf dat punt dus zowel een first person shooter als een first person mepper. Maar hier kom ik later op terug.

Belangrijker is, hoe Dying Light omgaat met wapens. De botten van zombies zijn namelijk moeilijk te breken en zorgen ervoor dat deze snel verduren. Hoewel je elk wapen wel een aantal keer kan repareren met metal parts, die je overal in Harran kan vinden, staat er een noodlottige limiet op de duurzaamheid. Door dit systeem word je vrijwel verplicht constant op zoek te gaan naar nieuwe wapens en onderdelen. Je kan misschien denken, “dat is vervelend?” Maar dat is het eigenlijk niet. In tegenstelling, het zorgt er juist voor dat je ter alle tijde enthousiast bent om kisten te openen en kamers te doorzoeken. Ter aanvulling, zorgt het systeem er ook een beetje voor dat de game het survival genre in zich opneemt. Uiteindelijk, wat is er nog leuker als wapens vinden? Je raadt het vast juist, zelf wapens maken natuurlijk. Ook hier is Crane een krak in. Neem wat unieke onderdelen gecombineerd met een simpel wapen, daar maakt hij moeiteloos meedogenloze moordmachines mee. Een voorbeeld hiervan is de Dentist (Tandarts), wat een koevoet is die je slachtoffers genadeloos vergiftigd. Natuurlijk kan je niet zomaar spullen gaan mengen en verwachten dat er iets wonderbaarlijks gebeurt. We zijn ten slotte niet allemaal Professor Utonium van de Powerpuff girls, nietwaar? Nee hoor, om zelf wapens te maken heb je blueprints nodig die over gans Harran verstopt liggen. Sommige zijn wat zeldzamer en sterker als andere, maar daar heb je dan natuurlijk ook meer speciale onderdelen voor nodig. Bij Dying Light’s Anniversary edition zitten ook al vanaf het bittere begin een twintigtal blueprints bij inbegrepen. Hiervan zijn de meeste ook snel bruikbaar wat ervoor zorgt dat je het spel al snel met stijl kan beginnen. Gelukkig kan ik meedelen dat geen enkel van deze blueprints overpowered zijn, dus ook de moeilijkheidsgraad van het spel niet negatief beïnvloeden. Naast onderdelen en blueprints, kan je ook nog mods vinden die je op jouw favoriete wapens kan plaatsen om de statistieken ter verhogen. Ik raad wel af deze te gebruiken op wapens waar je nauwelijks mee speelt, aangezien je zulke mods niet meer kan hergebruiken en deze toch best zeldzaam zijn.

De fauna en flora van Harran Het grootst deel van de bevolking dat je op Harran tegenkomt, zijn natuurlijk de zombies. Hoewel deze in grote hordes voorkomen, kan zelfs een enkele zombie jou fataal worden als je niet nauwlettend oplet. Vooral in het begin, zal je snel merken dat het ontwijken van vijanden geen slecht plan is. Harran is gelukkig genoeg voorzien van vele beklimbare gebouwen en objecten, wat van essentieel belang is in het spel. Dying Light focust zich namelijk niet enkel op combat, maar ook op parkour running, zeer gelijkaardig aan de Mirror’s Edge games. Wil je ergens geraken in het spel, gebruik dan de daken als jouw wapen. Geloof me, je zal ze nodig hebben. Dit systeem is trouwens ook zeer goed uitgewerkt. Bijna alles is beklimbaar en de omgeving voorziet je constant van vlotte vooruitgangspunten. Zelfs om van de daken af te springen zijn er vuilniszakken en auto’s geplaats die de klap opvangen. Een dikke duim naar Techland hiervoor. Als je Harran verder gaat verkennen doorheen drie grote mappen en één kleintje, kom je snel ook andere vijanden tegenmoet. Dit kan gaan van menselijke rovers, tot gif spuwende mutanten, tot zelfs geharnaste zombies zo groot als een tractor. Alsnog zijn de gevaarlijkste vijanden in Dying Light de volatiles, degene die je overnacht tegenkomt. Deze zijn overduidelijk de inspiratie geweest voor de naam van het spel. Want ja, je zal onder het maanlicht sterven, heel erg vaak. Volatiles zijn ietwat vergelijkbaar met de lickers van Resident Evil en jagen je genadeloos op. Ze kunnen niet zo goed tegen Uv-licht maar hebben voor de rest weinig zwaktes. Sterktes daarentegen hebben ze meer dan genoeg. Gelukkig duren de nachten in het spel niet al te lang en krijg je ook dubbele bonuspunten voor alles wat je doet in de donkere uurtjes. Hierdoor zorgt de dag-nachtcyclus in het spel voor een aangename afwisseling. Naast de ondoden, loop je ook geregeld overlevenden tegen het lijf, zowel in het verhaal als verspreid over de wereld. De meeste hiervan geven je missies of verkopen onderdelen. Ik moet wel zeggen dat Harran volgepropt is met achterlijke idioten en egoïstische klootzakken. Het merendeel ervan gedragen zich als fanatieke voetbalsupporters met een mentale achterstand of twee. Vooral de broers Fatin en Tolga zijn zo onuitstaanbaar dat je nog liever de zombies verkiest als gezelschap.

Monkey see, monkey do, monkey level up Crane kan zowel goed vechten, klimmen als overleven. Voor elks van de genoemde aspecten krijgt hij dan ook een aparte skill tree aangewezen. Hoe deze juist werken en hoe je punten verdient, zal ik snel even uitleggen. Het power level is vrijwel zeker het makkelijkste te uprgaden. Hiervoor moet je niets anders doen dan geweld, ongecensureerd geweld. (Werkelijk, bloed spat alle kanten uit, hoofden en ledematen vliegen in het rond, en het breken van botten is dagelijkse kost. “Geweld”ig gewoon!) Des te meer leed je veroorzaakt, des te meer experience points je verzamelt voor de power skill tree. Wat kan je hiermee vrijspelen? Voornamelijk close combat skills en upgrades voor je uithoudingsvermogen. Het agility level daarentegen stijgt zeer traag aangezien je hiervoor constant moet klauteren. Hiermee unlock je vooral betere methodes om vlotter te parkouren en health upgrades. Na een tijd krijg je zelfs de mogelijkheid om een grappling hook te gebruiken wat geloof me, zeer handig is. Maar helaas zorgt deze er wel voor dat het agility level nogmaals trager stijgt. Last but not least, heb je de survivor skill tree. Deze is zonder meer de interessantste van de drie, maar draagt ook een groot nadeel met zich mee. Het levelen hiervan doe je door missies uit te spelen, mensen in nood te helpen en nachten te overleven. Helaas kan je ook survivor puntenverliezen door overdag dood te gaan. Dit is zeer spijtig aangezien je later op het spel (vooral tijdens de The following DLC) regelmatig zult sterven. Hierdoor zal je moeizaam het maximumlevel van de skill tree kunnen bereiken. Dat gezegd zijnde, zijn de skills die je hiermee kunt unlocken wel zeer boeiend. Naast allerlei leuke gadgets zoals vuurwerk en lockpicks, kan je ook verschillende traps vrijspelen. Zo heb je bijvoorbeeld autobommen die je kan laten afgaan met een simpele druk op een knop. Niet enkel zijn deze knallers handig om zombies te misleiden en te doden, maar kunnen ze ook dienen als afweermiddel tegen volatiles, de monsters die je overnacht opjagen.

The Following “On Twitter” (DLC) Inbegrepen in Dying Light’s Anniversary Edition, is de massieve The Following DLC. Geloof me als ik zeg, dat dit los de grootste DLC is dat ik ooit heb gekend. Zelfs de befaamde Borderlands DLC’s stellen niets voor tegenover het aantal uren gameplay dat The Following aanbiedt. Niet enkel krijg je er een compleet nieuwe en gigantische map bij, maar ook zijn er nieuwe gameplay elementen geïntroduceerd, zoals de buggy, die je ook nog eens volledig kunt upgraden. Deze wagen heeft zelfs zijn eigen unieke skill tree die even groot is als de originele drie die het spel al bevatte. Hiermee unlock je de mafste gadgets voor op de buggy zoals bijvoorbeeld een vlammenwerper of een mijnenlegger. “Waarom heb je nu wielen nodig?” hoor ik je al stiekem vragen. Had ik eerder niet verteld dat Harran grotendeels gevuld is met gebouwen voor te parkouren? Hoewel dat zeker waar is, speelt The Following zich desondanks af in een groot open landschap met weides en bergpassen. Daarom juist, is de buggy een broodnodige toevoeging. Naast de buggy, zijn ook volatile nests een nieuwigheid, wat in principe grotten zijn die stampvol zitten met de gruwelijke nacht zombies. Als dat nog niet genoeg is, moet ik ook vermelden dat de story van The Following geniaal geschreven is en het verhaal van de originele game niet enkel opvolgt maar ook vervolledigt. Allemaal zeer positief dus, absoluut. Al moet ik wel twee kleine puntjes aanhalen. Ten eerste, is door het open landschap de moeilijkheidsgraad stevig verhoogd, wat op zich leuk en uitdagend is, maar ook de vooruitgang van de survivor skill tree verder belemmerd. Ten tweede, tegen het einde aan krijg je enkele story en side quests die je van de ene kant van de map naar de andere sturen. Hoewel je nu over een buggy bezit, nemen deze wel wat tijd in beslag wat snel voor verveling zorgt.

Bozak Horde & Harran Prison Heist (DLC) Hier ga ik niet al te veel woorden aan verspillen. Met de Bozak Horde DLC word je met lege handen in een simulatie ruimte geplaatst waar je telkens opdrachten krijgt die je binnen een bepaalde tijd moet voltooien. Hoewel dit heel leuk had kunnen zijn, krijg je zelfs met twee spelers gewoonweg te weinig tijd. Hierdoor zijn mijn efkes kasse collega en ik, niet al te ver geraakt gewoonweg omdat we twee grotere zombies niet snel genoeg gedood kregen. Misschien is deze modus met meerdere spelers wel aangenaam, maar daar hebben wij helaas niet van kunnen proeven. De Harran Prison Heist DLC daarentegen is meer te vergelijken met een herspeelbare raid map, waar je tegen het einde aan zeldzame loot kan sprokkelen. Allez ja, dat zou de bedoeling toch moeten zijn. Maar eens je daar na een half uur vechten uiteindelijk aankomt, krijg je slechts dertig seconden om kisten te openen (met lockpicks dan nog). Om het nog erger te maken kan je tijdens het level zelf letterlijk niets oprapen. Daarom vonden wij het al snel een verspilling van onze tijd, aangezien dat het gewone spel al meer dan genoeg zeldzame wapens bevat. Wel moet ik aanhalen, dat de level design van deze DLC op zich wel knap gedaan is.

On A Highway To “Hellraid” (DLC) Kort maar krachtig, zeer erg krachtig. Dit is de beste beschrijving voor de Hellraid DLC. Met slechts een zwaard in handen word je in een middeleeuws gethematiseerde dungeon gezet om niet enkel zombies, maar ook skeletten en heksen te bevechten. Je doel is om drie sleutels te vinden en deze te gebruiken om de kamer van de minotaur te bereiken. Simpelweg omdat zowel de omgeving, de vijanden en zelfs de gadgets (medkits worden healing potions) compleet anders zijn als in het originele spel, voelt deze kleine DLC fantastisch aan. Het enige nadeel is, dat wanneer je sterft, je alles ook opnieuw mag doen. Gelukkig, om jou te helpen, kan je Hellraid rangen stijgen zodat je telkens met betere wapens begint. De vijanden worden per rang ook wel lichtjes sterker dus let zeker wel goed op. Uiteindelijk, na al je harde werk, kom je oog in oog te staan met de minotaur, wat alsnog zeker geen zwak bazeke is.

Conclusie Er is enorm, maar dan ook enorm veel te vertellen over Dying Light Anniversary Edition. Maar wat ik eerst zeker wil benadrukken, is dat voor een zombie game te zijn, de story en de hoofdpersonages geniaal geschreven zijn. Beter nog, The Following DLC volgt het originele verhaal zo perfect op dat het einde volmaakt aanvoelt. Nee, niet alle personages in Harran zijn even inspirerend, en nee, experience points verliezen wanneer je sterft is zeker niet leuk. Ook het landschap op en neer rijden met de buggy kan soms tot verveling toe leiden. Daarnaast is er nog de kwestie van de Bozak Horde & Harran Prison Heist DLC’s, die beide allesbehalve perfect waren. Maar geen van deze minieme negatieve punten weegt op tegen wat Dying Light allemaal wel te bieden heeft. Simpelweg de combat en het parkour rennen alleen al zijn geweldig genoeg om zulke missertjes goed te praten. Daarbovenop heb je honderden unieke story en side quests, drie grote maar alsnog heel variërende mappen, en meer als negentig skills om vrij te spelen. Dan heb ik nog niet eens aangehaald hoeveel mogelijkheden je hebt met je wapens. Kort gezegd, Dying Light Anniversary Edition is zo geweldig dat het gerust een paar minpuntjes kan verdragen. Hopelijk wordt het langverwachte vervolg evenwaardig of zelfs nog een tikkeltje beter. Tot dan, zeg ik “Sleep tight, Dying light.”

Dying Light Gameplay - Gamescom 2014 Trailer - YouTube

Pluspunten: + Sterk verhaal en hoofdpersonages. + Parkour. + Vier boeiende skill trees. + Oneindig veel mogelijke wapens. + Vrije keuze tussen shooter of beat ‘em up. + Drie heel erg variërende open-world omgevingen. + The Following DLC is haast zo groot als een volledig spel. + Optie om co-op te spelen. + Hellraid DLC. Minpunten: - Dood gaan betekent experience verliezen. - Heen en weer rijden met buggy (DLC). - Bozak Horde en Harran Prison Heist DLC vallen tegen. - Fatin & Tolga (De meest irritante personages ooit).

9.2/10

Fantastisch