DmC Devil May Cry: Definitive Edition

Joris Mertens (Soothsayer)
2 aug 2021
8 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 29 apr 2022

Iedere Hack & Slash liefhebber kent de Devil May Cry games maar al te goed. Deze gaan namelijk al 20 jaar mee en hebben bij wijze van spreken het gebruik van flashy combo’s uitgevonden. Net als vele, heb ik ook ieder hoofdstuk uit deze geliefde franchise met plezier één of meerdere malen gespeeld. Wat me wel sterk opviel, is dat DmC: Devil May Cry uit 2013 niet zoals de rest is. Deze volgt het originele verhaal niet, maar vertelt het volledig opnieuw onder een compleet nieuw concept. Het is een rebrand waar achteraf nooit een vervolg van is gekomen. Hoe dit komt? Dat pluizen we samen uit in deze backlog.

Voor we werkelijk over het verhaal en de gameplay gaan praten, wil ik eerst het één en het ander kwijt over de titel van deze game. Hoewel dit geen invloed mag hebben op de uiteindelijke score, moet ik toegeven dat ik me al vanaf het startscherm sterk afvroeg wat voor een luie oen zo’n inspiratieloze titel heeft bedacht. De game noemt namelijk DmC: Devil May Cry. Nu moet je weten dat “DmC” een afkorting is voor Devil May Cry. Als je de titel dan als één geheel bekijkt krijg je dus Devil May Cry: Devil May Cry. Dit slaagt echt totaal nergens op. Wat het nog erger maakt is dat de “m” in de afkorting geen drukletter is, terwijl “May” degelijk wel met een drukletter geschreven wordt. Stel je voor dat elke uitgever deze maffe methodiek toepast, dan krijg je horror-spektakels zoals PoP: Prince Of Persia of Re: OrC: Resident Evil: Operation Racoon City.

LgTL: Let’s Go To Limbo Zoals ik al had vermeld is DmC: Devil May Cry een rebrand van de serie die het originele verhaal volledig herbekijkt. Je moet dus geen van de andere games gespeeld hebben om deze game te kunnen volgen. Ik zou desondanks echt niet aanraden deze titel te gebruiken als een instapgame voor de serie, simpelweg omdat het hele concept ervan totaal niet aansluit bij de rest van de reeks. Net als altijd speel je met Dante, een half-demon die op demonen jaagt met zijn zwaard en twee handguns. Wat anders is echter, is dat deze demonen niet rondwandelen op aarde, maar in Limbo. Dit is een andere dimensie die parallel loopt met die van de mensheid. Vanuit Limbo kunnen demonen menselijke activiteiten beïnvloeden doormiddel van het corrumperen van de media of het vergiftigen van de populairste frisdrank. Wat ze ook kunnen, is mensen in Limbo trekken om ze daar te verscheuren. Het verhaal begint wanneer Dante in Limbo wordt getrokken door een demon die op hem aan het jagen was. Met behulp van Kat, een wildvreemde dame die Limbo kan beïnvloeden met haar gedachte, ontsnapt Dante zonder schrammen uit de parallelle dimensie. Wat Dante echter niet had verwacht, is dat Kat in feite is ingehuurd door zijn half-demon broer Vergil. Zijn leven te danken aan haar, geeft Dante toe om Vergil te ontmoeten. Zo wordt hij deel van een geheime organisatie die probeert de verbinding tussen Limbo en het mensenrijk te verbreken. Ik moet toegeven, dit concept sprak me direct aan. Het was inderdaad een vernieuwde kijk op de reeks, één die ze nooit hadden kunnen samenbrengen met de originele franchise. Puur en alleen daarom begrijp ik Capcom’s beslissing om deze rebrand te maken. Ik durf zelfs zeggen, dat als ze Devil May Cry 1 zo hadden begonnen, het algemene verhaal nog veel diepgaander had kunnen zijn, en ook veel geloofwaardiger. Maar laten we eerlijk zijn, hier is het te laat voor. De Devil May Cry fans zijn namelijk al gehecht aan het originele verhaal, met de originele personages, waardoor deze game vaak slechts aanvoelt als een namaak kloon besteld bij AliExpress.

DoN: Dante Of Nero? Voor we aan de gameplay beginnen, een positievere noot weliswaar, moet ik het eerst nog even hebben over de personages, en vooral de vernieuwde designs die ze ontvingen tijdens de rebrand. Dante bijvoorbeeld, heeft geen wit lang haar meer, maar in de plaats daarvan een bruin slordig broske. Zijn gezicht trekt nu ook meer op dat van Nero uit Devil May Cry 4 dan op zijn gewoonlijke uiterlijk. Nu ik het zeg, zijn gedrag trekt ook meer op dat van Nero uit Devil May Cry 4. Zou het kunnen, heeft Capcom zich vergist en twee personages door elkaar gehaald? Wat Vergil betreft, de duistere mysterieuze broer die iedereen de stuipen op het lijf jaagt, nou deze ziet er nu eerder uit als de aanvoerder van het lokale zwerkbal team. Hij heeft absoluut niet meer diezelfde gewetenloze vibe die hij altijd had, en lijkt nu zelfs een beetje op een onschuldig jongetje. Ik begrijp het, deze verandering was in het belang van het vernieuwde verhaal. En ik moet zeggen, het is een heel sterk verhaal. Maar dat laat niet weg dat Capcom onze geliefde personages van hun glorieuze roem heeft beroofd.

SsS: S-S-Sensational!!! Doorheen een 10 uur lange story, hak je als Dante een weg tussen hordes van moordlustige demonen. Dit doe je op tal van interessante locaties die beïnvloed zijn door Limbo, zoals een warenhuis waar alle goederen zweven, een ondergronds spoor waarop zelfs de treinen demonen zijn, en een nieuwstoren die volledig op zijn kop staat. Dit is uiteindelijk één van de grootste voordelen van het vernieuwde Limbo concept, omdat het de locaties zoveel malen interessanter maakt. Wat Limbo al een geluk niet te drastisch heeft aangepast is het veel geprezen combat systeem van de Devil May Cry serie. Over de grote lijnen is dit hetzelfde gebleven op een paar aanpassingen na. Eén daarvan is het gebruik van Angel en Demon wapens. De demonen in dit spel zijn namelijk altijd zwak tegenover één van deze twee types en sterk tegenover het andere. Vijanden met een blauwe gloed kan je beter verslaan met een Angel wapen, waar tegenover bij vijanden met een rode gloed een Demon wapen efficiënter werkt. Let je hier niet op en probeer je simpelweg de aanvalsknopjes in te rakken, dan ga je niet ver geraken in dit spel. Is het zo moeilijk dan? Nee, absoluut niet. Deze game is zonder twijfel de makkelijkste in de hele reeks, wat ik persoonlijk zelfs wat spijtig vind. Tenzij natuurlijk, je geen oog hebt voor de Angel/Demon zwaktes. Nog een aanpassing is de Devil Trigger. Voorheen als je deze activeerde veranderde Dante in een demon met een unieke sterkere moveset. Helaas, in DmC: Devil May Cry, is de Devil Trigger slechts een buff die je stats serieus verhoogt voor een korte periode. De laatste aanpassing is de Ophion Demon Pull, een gadget die je kan gebruiken om demonen naar je toe te trekken, of jezelf naar demonen toe te slingeren. Deze geeft serieus wat vrijheid als het aankomt op combo’s maken, en kan bij sommige vijanden zelfs zwaarden of schilden wegtrekken. Ook wordt de Ophion Demon Pull regelmatig gebruikt tijdens het verkennen van levels. Wat de bekende Stylish rank betreft, deze zit gelukkig nog steeds in de game. Devil May Cry zou niet bestaan zonder zijn brutale combo meter. Door combo’s bij elkaar te gooien zonder geraakt te worden of al te veel tijd tussen te laten, gaat deze meter omhoog. Dit begint met “Dirty!” en gaat verder met “Cruel!” tot zelfs “S-Sadistic!!” en de hoogste top “S-S-Sensational!!!”.

WaU: Weapons And Upgrades Zoals altijd verzamel je red orbs om nieuwe moves voor je wapens te kopen in een menu dat tussen de levels door verschijnt. Dit doe je door objecten in de omgeving te vernietigen, lost souls (collectables) te verzamelen, of gewoonweg door vijanden te verslaan. Let wel op, des te hoger je Stylish rank, des te meer red orbs je ontvangt. Je Health en Devil trigger meters kan je ditmaal upgraden door 4 van de bijhorende cross fragments te verzamelen die je kan winnen in Challenge rooms, waar je ook telkens een Gold key voor nodig hebt die ergens in het level verstopt ligt. Verken dus goed je omgeving of je zal snel levens te kort schieten bij de volgende baas. Op de upgrades heb ik geen negatieve kritiek, maar wat de wapens betreft, daar ben ik toch wel wat door teleurgesteld. In de originele games, kon Dante altijd een arsenaal aan wapens vrijspelen die ieders een volledige moveset tot hun beschikking hadden. Bij deze game daarentegen zijn er slechts 5 melee wapens vrij te spelen, die grotendeels allemaal in één enkele moveset gegoten zijn. Naast Rebellion, je hoofdwapen die je altijd vast hebt, kan je keuzes maken tussen de twee Angel wapens of tussen de twee Demon wapens. Je hebt dus standaard altijd 3 wapens in gebruik, die samen combo’s vormen met de bijhorende knopjes. Dit zorgt er dus voor dat vergeleken met de originele games, er heel weinig afwisseling in het spel zit op vlak van movesets. Oké ja, er zijn ook nog 3 ranged wapens vrij te spelen, maar dat zijn er ook veel minder als in de originele reeks.

Vd: Vergil’s Downfall (DLC) In de Definitive Edition van DmC: Devil May Cry zit een DLC inbegrepen die je het verhaal van Vergil laat beleven. Hoewel de cut scenes een beetje lui in elkaar zijn gestoken tegenover die van Dante’s verhaal, moet ik wel zeggen dat zijn levels en vooral Vergil zijn moveset best interessant zijn. Helaas vordert het vrijspelen van zijn moves zo traag, dat je tegen het laatste level van de DLC pas de echt interessante dingen begint te ontdekken. Het grootste verschil tussen Vergil en Dante, is dat Vergil de Devil Trigger wel op een boeiende manier gebruikt. Deze is namelijk opgedeeld in kleinere vakjes in plaats van één geheel. Sommige van zijn sterke moves, kunnen pas gebruikt worden als je één of meer van deze vakjes hebt opgevuld. Maar de kracht van zulke moves is dan ook wel heel duidelijk te voelen. Zo kan hij bijvoorbeeld een tornado van zwaarden om zich heen laten draaien, die schade aanrichten tegen elke demon die in zijn buurt komt.

C: Conclusie Is DmC: Devil May Cry een slechte game? Nee, de gameplay levert zonder twijfel voldoende gameplezier op. Ik zou zelfs zeggen, moest deze titel de eerste van zijn reeks zijn geweest, dan had deze ook een veel hogere score behaald. Maar helaas, dit is niet het geval, want de game bokst absoluut niet op tegen die van de originele reeks. (Behalve Devil May Cry 2 dan, daar praten we niet over.) Ik ben blij, nu dat ondertussen Devil May Cry 5 ook al enige tijd is gereleased, dat Capcom heeft besloten het Limbo concept alsnog te laten vallen, ook al was het werkelijk een vers en interessant idee. Het rebranden van een franchise levert namelijk zelden positieve resultaten op. Vergeleken met zijn voorgangers heeft DmC: Devil May Cry meer negatieve als positieve punten. De personages hebben minder charme, de Devil Trigger is saai, en er zijn veel te weinig wapens en movesets ter beschikking. Maar dat laat niet weg dat het spel ook een paar unieke kwaliteiten heeft, zoals de locaties die beïnvloed worden door Limbo, of de Ophion Demon Pull die je toelaat om sneller combo’s aan elkaar te rakken. Al bij al, was dit voor mij een spel van kort geweld, een fijne herinnering die snel zal vervagen. Voor zij die nog nooit Devil May Cry hebben gespeeld en de franchise willen verkennen, raad ik zeker niet aan met deze te beginnen. Voor de fans, bekijk het als een leuk verzetje maar verwacht niet te veel. Dit gezegd zijnde, betaal je zeker niet “blauw” aan deze game, anders komt Dante je verpletteren met zijn Angel wapens.