Disciples: Liberation

Joris Mertens (Soothsayer)
15 dec 2021
7 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 29 apr 2022

Avyanna, ooit een huurling, komt plots ter ontdekking dat ze afstamt van de goden. Met magie en machtige volgelingen tot haar beschikking, neemt ze de toekomst van het land Nevendaar in eigen handen. Hierin woedt al eeuwenlang een eindeloze oorlog tussen de verschillende rassen. Het is nu aan Avyanna om te beslissen welke rassen uitverkoren zijn, of welke moeten uitgeroeid worden. In Disciples: Liberation zijn alle keuzes volledig aan jou, maar ultieme vrijheid komt natuurlijk ook met een prijs.

Vooraleer we deze review inzetten moet ik eerst iets toegeven, namelijk dat Disciples: Liberation werkelijk de eerste Strategy game is die op onze Efkes Kasse site staat. Hoe komt dit? Wel grotendeels omdat wij doorheen de jaren echte console gamers geworden zijn, en iedere gamer weet dat het Strategy genre meestal niet zo goed functioneert zonder muis en toetsenbord. Gelukkig slaagt Disciples: Liberation die regel compleet overboord, want de game speelt echt vlot op console. Dit maakt me natuurlijk blij, want nu kan ik eindelijk een fatsoenlijke Strategy game reviewen. Kom, dan begin ik bij het verhaal, want dat is toch ook wel heel apart.

Diablo, ben Jij Dat? Tijdens de eerste minuten van het spel, opent Avyanna per ongeluk een portaal dat haar naar Yllian leidt, de verlaten stad van engelen. Zij doet exact wat elke normale mens zou doen in zo’n situatie, namelijk de stad innemen en zichzelf tot koningin verklaren. Maar een heerser betekent natuurlijk niets zonder volgers, dus keert Avyanna terug naar Nevendaar om volgelingen te rekruteren, of zoals Avyanna het zelf noemt “bevrijden”. Dit omdat Nevendaar al eeuwen een oorlog kent tussen de verschillende rassen. Onder deze bevinden zich de gelovige mensen, de zelfzuchtige elven, de duistere demonen, of de rottende ondoden. (Allemaal klootzakken) Je zal doorheen het spel elks van deze rassen verschillende keren bezoeken op een aantal mappen. Nu moet ik wel zeggen, tijdens het verkennen en rondlopen op deze mappen lijkt het soms echt alsof je Diablo 3 aan het spelen bent. Maar integendeel tot de Diablo reeks, kom je in Disciples: Liberation amper losse vijanden tegen en meer story elementen, die dan uiteindelijk leiden tot ofwel praatstukken of gevechten. Moest je alsnog ergens tegen vijanden aanbotsten, dan krijg je steeds de optie om terug te trekken zodat je nooit onvoorbereid een gevecht aangaat. Of nog beter, soms krijg je de optie genaamd “Conquer”. Als je deze optie krijgt betekent het dat de vijand tegenover jou te zwak is en dat je niet eens hoeft te vechten om ze te verslaan. Je krijgt nog steeds de normale hoeveelheid aan ervaringspunten en geld, maar bespaart tegelijk tijd en ontwijkt een overbodig saai gevecht. Naar mijn mening, moeten ze zo’n handige optie in meer games stoppen.

Voetbal supporters, hier kan je wat van leren Nu, het belangrijkste element van een Strategy game, namelijk het combatsysteem. Dit bestaat uit twee delen, de voorbereiding en het gevecht zelf. Tijdens de voorbereiding kan je eenheden rekruteren in Yllian, trainen en deze in jou squad plaatsen. Naast Avyanna zelf, die altijd meevecht, kan je twee champions (story personages) selecteren en een aantal eenheden naarmate hoeveel leadership punten je bezit. Let op, des te sterker de eenheden, des te meer leadership punten ze kosten om mee te nemen. Hierdoor zal je squad nooit overpowered worden ook al heb je wel liefst 6 draken in Yllian wonen. Ook belangrijk om te weten is dat buiten Avyanna en de champions, alle gestorven eenheden permanent doodblijven. Maar hierover geen zorgen, want het rekruteren en trainen van nieuwe eenheden gaat heel vlot en kost nauwelijks iets. Eens je je favoriete eenheden gekozen hebt, moet je ze in een formatie zetten die jou strategisch het beste lijkt te werken. In mijn geval was dat Avyanna van voor, een ranged healer in het midden, boogschutters achteraan, en twee tanks langs weerszijde vooraan. Met deze formatie kon ik de vijanden rustig naar mij toe laten komen, en een paar rake schoten lossen met mijn boogschutters voordat de vijand mijn tanks kon aanvallen. Niet genoeg strategie? Dan heb ik goed nieuws voor jou want deze formatie is slechts de frontline. Er is namelijk ook een backline waarin je tot drie eenheden kan plaatsen, die eigenlijk gaan dienen als een soort van supporters. Deze eenheden vechten dus niet echt mee, maar hebben wel passieve vaardigheden die ofwel in het begin van een gevecht, ofwel elke ronde, ofwel doorheen het hele gevecht in gang gaan. Zo heb je bijvoorbeeld een eenheid die permanent een schade boost van +25% geeft aan al je melee personages, of een eenheid die elke ronde een elektrische pijl afvuurt richting de vijand met de minste levens. Je kunt het je wel inbeelden, hier vallen een hele hoop combo’s mee te maken.

Veel variatie, steeds hetzelfde Wetende dat er meer dan vijftig verschillende eenheden te rekruteren zijn, is er duidelijk geen sprake van weinig opties. Daarbovenop beschikt elke eenheid over twee unieke aanvallen, een passieve kracht, en een backline vaardigheid, dus daar valt ook zeker geen kritiek op te geven. Moest er nu enkel wat meer variatie te vinden zijn in de omgeving van het slagveld, dan zou dit spel misschien één van de beste Strategy games ooit geweest zijn. Helaas, op hier en daar een paar simpele obstakels na, vecht je steeds opnieuw en opnieuw in één en hetzelfde droge raster. Hierdoor gaat de combat soms wat eentonig aanvoelen, zeker wanneer je al enige tijd een map aan het verkennen bent, want per map kom je andere types van vijanden tegen. Het is spijtig om te beseffen dat het potentieel van dit spel zo omlaag getrokken wordt door zoiets onnozel als de omgeving. Dit hadden de ontwikkelaars op tal van manieren kunnen oplossen, door de omgeving op te splitsen in kamers, of door valkuilen of rivieren eraan toe te voegen. Of nog simpeler, door af en toe een kronkel in het speelveld aan te brengen in plaats van steeds keer op keer hetzelfde rechthoekige raster te gebruiken. (Geeuw)

You get some, you lose some Niet enkel een Strategy game, maar zeker en vast ook een RPG-game. Avyanna kan namelijk levelen, een class kiezen, equipment verzamelen en ze heeft zelfs een degelijke skill-tree tot haar beschikking. Hoewel dit allemaal al typerende elementen zijn voor een RPG-game, komt het role playing gehalte pas echt te boven bij het verhaal en hoe deze wordt beïnvloed door jou keuzes. Deze vallen meestal in smaak bij één ras, maar maken een ander ras ook weer boos. Op deze manier zal je aanzicht bij elks van de rassen doorheen het spel constant verschuiven, wat zowel consequenties voor het verhaal oplevert, alsnog andere voor- en nadelen. Onder deze valt het meeste op, welke eenheden je juist kan rekruteren. Want ja, de elven gaan je natuurlijk niet volgen, als je de demonen telkens boven hen verkiest. De demonen daarentegen, zullen je belonen met sterkere manschappen. Hoewel ik het wel leuk vind dat zulke keuzes effect hebben op de wereld, zorgt dit systeem wel voor één groot nadeel, namelijk dat je nooit alle eenheden zal kunnen vrijspelen in één playthrough, simpelweg omdat je nooit vriendjes kan blijven met alle rassen. Wat je ook probeert, Avyanna is een eersteklas racist, tot op het bot.

You’re A Wizard, Avyanna! Zoals eerder vermeld, kan Avyanna tussen vier verschillende classes kiezen. Dit gebeurt echter pas na de eerste twee mappen van het verhaal, dus denk zeker niet dat je iets misloopt. De class dat je kiest bepaalt welke aanvallen en vaardigheden Avyanna heeft, maar ook welke skills er al dan niet gekocht kunnen worden in de skill-tree. Gelukkig kan je voor duizend gold (Goedkoop) je skillpoints resetten en een andere class kiezen. Op deze manier vindt iedere speler wel een geschikte speelstijl voor Avyanna. Onze heldin beschikt gelukkig, los van welke class je kiest, altijd over haar spreukenboek met wel liefst meer dan honderd spreuken. Magie als deze krijg je natuurlijk niet zomaar, en moet je eerst vrijspelen. Sommige spreuken leer je doormiddel van skillpoints en zijn afhankelijk van Avyanna’s class, waar dat andere te vinden zijn doorheen Nevendaar en/of een beloning zijn voor story- en sidequests. Hoe dan ook, nog voor het eerste hoofdstuk voorbij is, voel je jezelf als een tovenaar rechtstreeks uit de Harry Potter films.

Conclusie Na lang wachten hebben console gamers eindelijk nog eens een Strategy game gekregen die vlot werkt met een controller en ook echt de moeite waard is. Geen zorgen hoor, ook pc-gamers mogen genieten van Desciples: Liberation. Het spel is niet alleen massief groot in omvang met liefst 80+ uur gameplay, maar er zijn ook tonnen aan dingen om vrij te spelen, van 50+ eenheden tot 100+ spreuken, en dan heb ik het nog niet eens over Avyanna’s uitgebreide skill-tree of Yllian’s vele gebouwen waar je eenheden traint. Het unieke frontline & backline combat systeem werkt belonend voor spelers die strategische combo’s bedenken en voelt nooit echt te makkelijk aan, simpelweg omdat ondermaatse gevechten overgeslagen kunnen worden met de “conquer” optie. Helaas lokt het eentonige rechthoekige raster waar je steeds in vecht wel wat verveling uit, vooral wanneer je al even geen nieuwe eenheden meer hebt vrijgespeeld. Wat ik daarentegen weer geweldig vond, was dat het verhaal echt gevormd wordt door jou keuzes. Dit geeft een echt gevoel van vrijheid. Desondanks, is hier ook een nadeel aan verbonden, namelijk dat je nooit alle eenheden kan vrijspelen in één enkele playthrough. Kortom, Disciples: Liberation is een must have voor echte Strategy fans, maar weegt niet op tegen grote namen als Ages Of Empires of Fire Emblem. Ga jij net als mij het volk “bevrijden” als Avyanna, de grootste racist… euh, ik bedoel tovenaar, die Nevendaar ooit gezien heeft?