Days Gone

Een wreed korte titel voor een zeer lang spel, dit kan ik zeker vertellen. Gelukkig is dit niet erg, want Deacon Saint John, de protagonist die dan wel weer een lange naam draagt, neemt ons mee op een onvergetelijk avontuur in een unieke zombie apocalyps. Nooit tevoren heeft een open world game in dit genre zoveel kwaliteit geleverd, al was dit niet het geval toen ik het spel voor het eerst speelde. Days Gone is namelijk een goed voorbeeld van een slechte release, die achteraf zo goed is onderhouden, dat het werkelijk een parel is geworden die niet mag ontbreken in ieders collectie.

Het was 26 april 2019 toen Days Gone voor het eerst in de rekken verscheen. Enthousiast over het spel, haastte ik mij naar de winkel om mijn kopie te bemachtigen. Na een aantal uur ongeduldig het spel te instaleren kon ik eindelijk mijn tanden er volledig inzetten. Althans dat dacht ik toch. De vele bugs en glitches, daar kon ik nog mee leven. Het gegeven dat je motor, het enige vervoermiddel in het spel, constant zonder brandstof viel, tot daar nog toe. Maar het volgende, was gewoonweg onacceptabel. Vijfmaal heb ik het spel opnieuw begonnen, omdat mijn safe files keer op keer corrupted geraakte. Dit wil zeggen dat er een fout in zit en dat deze niet meer geladen kan worden. Woedend dat het spel niet werkte, gooide ik het opzij met de intentie het nooit meer vast te pakken. Gelukkig was er die dag een stemmetje in mijn hoofd dat zei. “Maatje, ze fixen dat wel, geef het een jaartje of twee.” Dus ik volgde de wijze raad op. Days Gone heeft zo twee lange jaren stof gepakt in mijn kast om daarna het Playstation gleufje terug te mogen begroeten. Je hebt geen idee hoe blij ik was om te ontdekken dat alle kwaaltjes dat het spel heeft gekend, er compleet uit zijn gewerkt. Niet alleen dat, ik durf zelfs te zeggen dat Days Gone een welverdiende plaats verdient in de top tien beste Playstation exclusieve games.

I Am Legend Days Gone begint met de uitbraak van een nieuw virus dat mensen veranderd in zombies, die in dit spel als freakers bestempeld worden. Hoe onorigineel het concept ook klinkt, zijn deze zombies niet de gewoonlijke die je tegenkomt in series zoals “The Walking Dead” of games als “Dead Island”. Als ik de freakers al ergens mee kan vergelijken, dan is het wel met de licht schuwe geïnfecteerde van de film “I Am Legend”. De zombies in Days Gone gedragen zich dan ook eerder als agressieve mensen die gemuteerd zijn door het virus. Dit veroorzaakt een dierlijk oerinstinct, gericht op het vinden van vlees. Nochtans hebben de geïnfecteerde nog steeds een deel van hun verstand behouden. Zo groeperen ze in grote hordes waarmee ze militaire machten simpelweg overrompelen. Soms hoor je enkele van hen zelfs praten, al is wat ze zeggen totale lariekoek. Belangrijker nog, net zoals in I Am Legend, zijn freakers schuw voor zonlicht. Dit zorgt ervoor dat de dag-nachtcyclus in het spel grote impact heeft op de gameplay. Niet enkel licht, maar ook geluid speelt een rol. Freakers worden namelijk aangetrokken door geluid. Zo kan een luide knal wel een hele horde lokken. Ook een interessant gegeven, is dat het virus een ander effect heeft op kinderen, die in plaats van bloeddorstige freakers, veranderen in newts. Deze voorzichtige wezentjes kan je overal op de daken vinden en zijn onschadelijk tenzij je hen het voordeel geeft of ze in een hoekje drijft. Dit zijn nog maar slechts enkele voorbeelden van het complexe virus dat de wereld van Days Gone teistert, wat er wel op wijst dat het niet om simpele, brein loze, gereanimeerde doden gaat.

Drastische beslissing In de Amerikaanse staat Oregon, zet de virus uitbraak, het leven van Deacon Saint John, een motor liefhebbende biker, compleet op zen kop. Samen met zijn vrouw Sarah en zijn beste vriend Boozer, proberen ze het geweld te ontsnappen en haasten ze zich naar één van de weinige reddingshelikopters. Onderweg helaas, wordt Sarah zwaar verwond door een messteek, die ze ontving van een vers geïnfecteerd individu. Vechtend voor Sarah’s leven, draagt Deacon haar tot in de helikopter, die op dat moment op het punt stond te vertrekken. De verantwoordelijke Nero agent, verteld hem echter dat er maar twee plaatsen vrij zijn. Bezorgd over zijn vriend Boozer en het welzijn van zijn vrouw, maakt Deacon een drastische beslissing. Hij blijft achter, en belooft haar te vinden in het vluchtelingenkamp waar de helikopter zou moeten landen. Maar wanneer hij daar uiteindelijk aankomt, ontdekt hij dat niemand de hordes overleefd heeft. Nalatend dat Sarah even goed dood zou kunnen zijn, beginnen Deacon en Boozer een zoektocht naar Nero, het bedrijf tot wie de helikopter behoorde. Dit is slechts de introductie tot Days Gone’s prachtige story, die veel goed geschreven personages kent, alsook tal van onverwachte plottwists. Om spoilers te vermijden, breid ik me daar niet te ver over uit. Maar weet zeker, dat het verhaal zelden tot nooit teleurstelt.

On the road again Als open world game, heeft ook Days Gone zijn eigen unieke manier om het land te verkennen. Aangezien Deacon en Boozer voormalig leden waren van een motorclub genaamd the Mongrols, gebeurt dit op het zadel van een razendsnelle motor. Deze kan je op tal van manieren upgraden bij verschillende mekaniekers verspreid over de map. Niet alleen moet jouw voertuig verbeterd worden, maar ook onderhouden. Dit doe je door regelmatig brandstof te vinden en reparaties uit te voeren. Wees gewaarschuwd, want als je je stalen ros niet tijdig verzorgd, rijdt deze ook niet meer. Komt dat voor, dan moet je helemaal te voet tot aan het dichtstbijzijnde kamp om vervolgens de apocalyptische takeldienst in te huren. Bij de originele release van de game, was dit een struikelpunt aangezien er weinig brandstof te vinden viel, maar geen zorgen, want vandaag de dag kom je om de haverklap wel een bus benzine tegen. Daarbovenop respawnen deze ook op dezelfde locaties na enige tijd. Zelf heb ik doorheen het gehele spel geen enkele keer zulke afstanden moeten wandelen.

Kamperen is leuk Met een motor onder je achterwerk, reis je doorheen Oregon van het ene kamp naar het andere. Deze locaties zijn niet enkel een geweldige plek om tot rust te komen en te upgraden, maar spelen ook een grote rol in Day’s Gone’s story. Hier ontmoet je namelijk vele belangrijke personages die je al dan niet helpen met je zoektocht naar Sarah. Ook hebben deze individuen zelf vaak een onderliggend verhaal dat meedraagt aan het grotere geheel. Om deze kampen goed te kunnen benutten heb je geen geld maar credit nodig. Deze kan je verdienen door activiteiten te voltooien in de regio rondom het kamp en door camp missions aan te nemen die de leiders voorzien. Wat je echter niet kan doen is de credit van het ene kamp spenderen in een ander en vice versa. Mijn mening hierover is verdeeld. Aangezien elk kamp andere wapens en motoronderdelen verkoopt maakt het niet echt veel uit dat je credits beperkt zijn per regio. Ook vind ik het een realistisch gegeven dat de leiders geen waarde hechten aan geld van een andere locatie. Daarentegen betaal je kogels en benzine ook hiermee, wat bij de eerste ontmoeting met elk kamp wel ervoor zorgt dat je snel een tekort groeit. Daarbovenop heeft het weinig zin om credits door te sparen voor een kamp waarin je alle interessante artikelen al hebt gekocht. Zo zie je maar, een zeer dubbel gevoel. Naast credits, kan je per kamp ook loyalty verdienen door missies te voltooien. Dit start op level nul en gaat tot level drie. Per level dat je vrijspeelt, komen er nieuwe wapens en motoronderdelen vrij in de winkels binnen dat kamp. Er is een systeem voorzien, waarmee je door oren van freakers en pelsen van dieren in te leveren, ook stijgt in loyalty. Dit gaat echter zo traag dat het nauwelijks de moeite is om zelfs aandacht aan te besteden. Gelukkig, stijgt loyalty voor de rest wel vlot. Het laatste waar kampen ook goed voor zijn, is het fast travelen. Helaas kost dit immense hoeveelheden benzine en daarom ook credits. Als je te ver bent verwijderd van een kamp, kan het zijn dat zelfs met je tank vol, je nog steeds niet genoeg benzine hebt om deze optie te gebruiken. Ik heb hierdoor mezelf betrapt dat ik bijna nooit de fast travel mogelijkheid heb benut. Het bitterzoete voordeel hiervan, was dat ik wel bijna alle activiteiten op de map had gevonden zonder ze echt te moeten zoeken, simpelweg omdat ik zoveel tijd op de weg spendeerde. Dat praat natuurlijk niet goed, het tal van keren dat ik heen en weer heb moeten rijden om met de kampleiders te praten. Vooral voor de camp missions, heb ik het grote landschap tientallen keren overgestoken, gewoon omdat Deacon’s walkietalkie blijkbaar niet persoonlijk genoeg is. Het lijkt bijna alsof de kampleiders allemaal verliefd zijn op de stoere biker. Dit had Bend studio, Days Gone’s ontwikkelaar, zeker anders kunnen doen.

De praatjesmaker Days Gone’s combat gebeurt in third person. Je kan je vijanden op drie manieren benaderen. Zo kan je al sluipend hen één voor één uit schakelen, ze bekogelen met een arsenaal aan geweren, of ze neer knuppelen met zelfgemaakte melee wapens. Voor elks van deze methodes is er ook een skill tree voorzien. De vaardigheden die je hiermee kan vrijspelen, moet je kopen met skill points waarvan je per level één verdient. Het levelen zelf gebeurt simpelweg door experience te verdienen, wat vrijwel gebeurt met alles wat je voltooid. Zelfs een enkele freaker neerhalen levert wel iets op. Naast skill points, kan Deacon ook blue prints verzamelen. Deze geven hem de mogelijkheid om tal van spullen te maken, zoals bijvoorbeeld molotov cocktails of zelfs honkbalknuppels met cirkelzagen op. Vooraleer je dit kan doen, heb je uiteraard wel eerst de juiste materialen nodig. Deze liggen verspreid over heel de map, maar zijn genoeg aanwezig om toch ervan te kunnen genieten. Zo zal je af en toe wel eens een tekort lijden maar nooit voor een lange tijd. Wat ik ook zeker moet vermelden is dat er een ruim aanbod is aan verschillende vijanden. Naast een twaalftal variërende freakers, heb je gevaarlijke dieren zoals wolven en beren, en daarbovenop ook nog eens een viertal menselijke partijen waar je het tegen op neemt. Dit gaat van soldaten, tot plunderaars, tot zelfs mensen die de freakers aanbidden. Elks van deze benadert jou op een andere manier dus wen niet te snel aan dezelfde tactiek en pas aan wanneer nodig. Gelukkig houdt Deacon de constante spanning wat in bedwang met zijn commentaar. Door vaak alleen te zijn is hij tegen zichzelf beginnen praten en levert hij tal van opmerkingen op tijdens zowel het verkennen als de gevechten. Dit zorgt er vreemd genoeg voor dat het spel altijd levendig blijft en dat er genoeg interactie is met de gamer. Wie had gedacht dat een praatjesmaker goed zou uitdraaien in een duistere zombie game? Ik niet hoor.

Oregon’s toeristische trekpleisters Dat er veel te doen is in Days Gone kan je met zekerheid wel zeggen. Elke regio krioelt van freakers, maar eveneens ook van activiteiten. Zo kan je bijvoorbeeld met bounty hunter opdrachten andere bikers achternajagen, in spannende en dodelijke achtervolgingen. Deze geven je een serieuze boost in loyalty. Vecht je liever te voet, geen probleem. Over heel Oregon kom je Marauder’s camps tegen die overgenomen zijn door plunderaars. Moord deze uit om bunkers te vinden waarin telkens een kaart ligt. Hierop vind je alle schatten die in de buurt te rapen vallen en krijg je een nieuwe blueprint waarmee je een handige gadget kan craften, zoals bijvoorbeeld een landmijn. Ook zal je merken dat er minder hinderlagen je zullen opwachten in die regio. Even genoeg van geweerschoten ontwijken? Neem het dan op tegen de freakers. In het putje van de nacht kan je de hordes trotseren op straat, terwijl je ze overdag kan verassen in de grotten waarin ze slapen. Hoewel deze massale groepen zich niet makkelijk laten overwinnen, is de beloning groots, want voor elke horde dat je vernietigt wordt Oregon een stuk veiliger om door te reizen. Dit geld trouwens ook voor de freaker nesten die je kan platbranden met molotov cocktails. De geïnfecteerde “nestelen” zich namelijk graag op plekken waar jij graag wilt zoeken achter voorwerpen. Denk maar aan tunnels, vrachtwagens en woningen. Brandt deze plat en verminder het aantal freakers dat de buurt bewonen drastisch. Naast het uitmoorden van mens en mensachtige, kan je ook nog gaan zoeken achter Nero injectors. Met deze spuiten kan je één van de drie statistieken, namelijk health, stamina of focus, verhogen. Waar vind je zulke wondermiddeltjes? Wel, op twee plekken. Ofwel op Nero research sites, die verborgen liggen en vaak moeilijker bereikbaar zijn. Voor enkele hiervan moet je zelfs serieuze sprongen kunnen afleggen met je motor. Andere vind je in Nero checkpoints. Dit zijn kleine metalen gebouwen die stevig vergrendeld zijn. Elk van deze kan je openen door de elektriciteit terug aan te zetten. Soms kan dit moeilijker zijn dan je denkt. Maar let wel op, vergeet niet eerst de parlofoons rondom het gebouw te vernietigen, want eens de elektriciteit terug aanspringt, toeteren zij vrolijk mee. En zoals eerder vermeld, freakers komen op geluid af. Leuk om te weten, is dat al deze activiteiten zowel credits, loyalty als experience op leveren. Des te meer je er doet, des te sterker je wordt. Maar blijft zo een groot aanbod de interesse wel aanwakkeren? Meestal als er zoveel te doen is in een game, gaat mij dat snel vervelen omdat er veel te veel herhaling is. Dit is wonderbaarlijk bij Days Gone niet het geval. Naast het feit dat er tamelijk wat verschillende activiteiten zijn, is elks van deze wel uniek op zijn eigen manier. Zo is bijvoorbeeld geen enkel marauder camp hetzelfde, maar heel verschillend van bouwstijl of locatie. Ook zijn de beloningen zo groots dat je het met plezier doet. De enige herhaling dat me wel verveelde in het spel, was het achtervolgen van Nero wetenschappers. Dit behoort toe aan het hoofdverhaal dus ik kan er niet veel over kwijt. Wat ik wel kan zeggen is dat dit niet de meest interessante missies zijn, waar dat er toch wel een klein tiental van zijn.

Conclusie Ik ga eerlijk zijn, er is heel erg weinig over Days Gone te vertellen dat ik negatief vind. Buiten de niet zo gebruiksvriendelijke fast travel en het achtervolgen van de Nero wetenschappers kan ik zelfs nauwelijks iets bedenken. Ik kan misschien commentaar geven op de lengte van het verhaal, aangezien deze wel makkelijk tot veertig uur kan duren. Maar telkens als ik even dacht. “Nu mag het wel gaan stoppen.” Greep Days Gone me terug bij de kraag, waardoor ik me geen moment heb verveeld. Gewoonweg alles in dit spel is uitgewerkt tot op het kleinste detail en super goed gebalanceerd. Zo is de moeilijkheidsgraad uitdagend maar niet frustrerend. De materialen voor het craften zijn schaars maar niet te zeldzaam. Zelfs het verdienen van skill points gebeurt zo perfect, dat je tegen het einde van het verhaal, de skill tree juist volledig bemachtigd hebt. Meestal als ik open world games speel, ga ik me snel vervelen door te veel herhaling. Ook dit is absoluut niet het geval in Days Gone. De wereld, de freakers, de personages, en de activiteiten zijn allemaal zo variërend dat zulk gevoel volledig onnodig is. De rollen van Deacon Saint John, Boozer en vele andere zijn prachtig vertolkt. De voice acting is prima uitgevoerd en de animatie van de gezichten is vlekkeloos. Op vlak van graphics kan ik maar één enkele opmerking geven. Telkens als er een cut scene begint, moeten de textures op kleren en tattoos nog even inladen. Maar na enkele seconden, vormt ook dat geen probleem meer. Als iemand mij twee jaar geleden had beloofd dat Days Gone zo goed zou uitdraaien, dan had ik het simpelweg niet geloofd. Gelukkig heb ik toch nog geluisterd naar dat stemmetje in mijn hoofd. De game zoals die vandaag de dag bestaat, is een voorbeeld voor open world games. Daarom adviseer ik, aarzel niet, haal Days Gone in huis of graaf hem onmiddellijk onder het stof uit zoals ik zelf heb gedaan. Speel als Deacon Saint John, want waar zijn motor ook bromt, zitten de freakers flink in de “nesten”.

Days Gone - E3 2016 Gameplay Demo | PS4 - YouTube

Pluspunten: + Boeiende story en personages. + Gebalanceerde gameplay en mechanics. + Variatie van vijanden, activiteiten en missies. + Vele manieren van upgraden. + Tal van wapens en motoronderdelen. + Origineel concept van zombie, genaamd de freakers. + Interactie tussen Deacon en zijn omgeving. + Uitdagende hordes voor de echte durvers. Minpunten: - Fast travel is niet gebruiksvriendelijk. - Textures laden traag bij cut scenes. - De Nero wetenschapper achtervolgingen zijn saai. - Oren en pelsen verzamelen levert weinig op.

9.4/10

Fantastisch