A Way Out

Sasha Gijsemans (The Platinum/100% Hunter)
12 mrt 2021
7 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 30 apr 2022

In deze tijd van gaming is het moeilijk om games te vinden die je samen met je vrienden kan spelen, en dan bedoel ik niet Call of Duty of Fortnite. Nee, echt games die je offline samen kan spelen, splitscreen dus. Met A Way Out is de oplossing nabij, want deze game moet je verplicht met z’n tweeën spelen, geen singleplayer met andere woorden. Hazelight Studios staat gekend om hun coöp gameplay met een naam als Brothers: A Tale of Two Sons. Wij ook waren wel eens benieuwd wat deze studio ons kon bieden met A Way Out, en hebben dit dan ook samen voor jullie uitgedokterd.

Het verhaal begint waar ieders één van de twee personages kiest, waarmee hij/zij het verhaal mee wil spelen. Je kan kiezen om in de huid te kruipen van Leo Caruso, die gewapende overvallen en autodiefstallen op zijn naam heeft staan. Of je kiest om in de huid van Vincent Moretti te kruipen, die terecht zou staan voor de moord op zijn broer. Eens je een keuze hebt kunnen maken tussen deze twee waaghalzen, begin je het verhaal in de gevangenis. Zoal de titel al doet vermoeden, is dit spel ietwat te vergelijken met de televisieserie Prison Break, aangezien het allemaal draait om te ontsnappen. Dit niet enkel voor de vrijheid, want al snel wordt duidelijk dat Leo en Vincent een gemeenschappelijk doel voor ogen hebben, namelijk Harvey voor eens en altijd uit de weg ruimen. Deze kerel heeft er namelijk voor gezorgd dat onze twee hoofdrolspelers in de gevangenis zijn beland. Het loopt allemaal niet zo gesmeerd in het begin, maar ze beseffen allebei maar al te goed dat ze elkaar nodig hebben, want alleen wordt dit een onmogelijke klus.

We’re leaving this place Toen we het spel begonnen dachten we dat de gehele game zich ging afspelen in de gevangenis, en dat je een heel spel erover deed om uiteindelijk de perfecte ontsnapping voor elkaar te krijgen. Dit is dus absoluut niet het geval! Wat ergens wel spijtig is, want het begin binnen in het gevang was het beste deel van het spel, althans naar onze mening dan toch. Je komt eigenlijk op veel verschillende plekken in de game, zo jaag je niet enkel op Harvey, maar neem je ook een kijkje in het privéleven van de twee heren. Verder kan ik hier niet op ingaan om spoilers te vermijden, want het spel is er wel gevoelig aan. Grafisch is het spel zeker niet slecht, eigenlijk best tamelijk indrukwekkend op sommige delen. Maar een spel draait niet enkel om het grafische natuurlijk. En zo komen we dan uit bij het verhaal en gameplay… Op zich is het verhaal wel best boeiend en meeslepend, maar er zijn zoveel verschillende dingen die gewoon langs geen kanten kloppen. Om even een duidelijk voorbeeld te schetsen hiervoor: Je ontsnapt uit de gevangenis op drie dagen tijd, zonder plan, en zonder enige hulp van medegevangenen. Oké, tot daar nog aan toe, maar dan… Je ontloopt ook vele politieagenten, wat ervoor zorgt dat er overal in de kranten en op het nieuws wordt vermeld dat er twee voortvluchtige criminelen ontsnapt zijn. Dit wordt meerdere malen duidelijk gemaakt in het spel. Alsnog loop je met de twee heren gewoon doodleuk overal heen, open en bloot op straat zonder gêne, en niemand, maar dan ook niemand dat het duo herkend. Sorry, maar dan is iedereen gewoon blind of heeft een serieuze lading kak in hun ogen zitten. Naast het feit dat er vaak dingen niet kloppen, speel je het spel gemakkelijk op vijf à zes uurtjes uit, veel te kort dus voor de volledige prijs. Naar onze mening hadden ze van deze game beter een film gemaakt, dat had beter gewerkt denken we.

Welk genre zijn we nu eigenlijk aan het spelen? De makers van het spel hadden precies geen duidelijk beeld op welke gameplay ze nu eigenlijk wouden bereiken. In A Way Out zit er namelijk echt van elke soort gameplay wel iets in verwerkt. Zo heb je op het einde één enkel level waar het spel volledig omdraait naar een shooter, wel een mega makkelijke, dit gevolgd door een stuk van uit de Motorcross games. Op een gegeven moment heb je ook een klein stukje Diablo-gameplay, en zelfs een stuk waar je in 2D speelt, zoals Mario Bross of Fight games. Door deze mix van bijna alles werd het ons snel duidelijk dat de makers verschillende elementen met opzet probeerde te combineren, maar dit werkte absoluut tegendraads voor ons. En ik kan aannemen dat wij niet de enige zijn. Wat dit alles dan nog eens zo vervelend maakt, was de ontdekking dat bij sommige stukken het niet eens uitmaakt of je al dan niet de correcte knopjes indrukt. Zo kan je met iemand aan het worstelen zijn en totaal de verkeerde knopjes indrukken om dan alsnog te winnen. Dit verschijnsel hebben we meerdere malen opgemerkt en geeft ons het gevoel dat we worden behandeld als een peuter met een speelgoedstuur, dat naast de mama zit die werkelijk een auto bestuurd.

Grotendeels moet het spel bedoeld zijn als een puzzel game, of dat werd toch geprobeerd. Het bleek namelijk dat wij totaal geen moeite hadden met deze op te lossen, wat logisch is, want alles ligt letterlijk in het zicht. Daarom, echt puzzelen kun je het dan niet noemen. Het valt eigenlijk het beste te vergelijken met Dora, maar dan voor gevorderde: “Wat moeten we nu doen? Juist ja, Het wiel boven halen zodat we het op de truck kunnen bevestigen. Waar ligt het wiel? Knal in het zicht. Eén, twee, drie, hoera! Yes, we did it!” Het enige wat nog ontbreekt is een sprekende kaart die zegt waar we heen moeten.

Nu dan, tijd voor wat positieve commentaar. Waar wij ons van begin tot het einde volledig op geamusseerd hebben zijn de mini-games die doorheen het volledige spel te vinden zijn. Dit kan gaan van fitnessen in de gevangenis tot armworstelen op een bouwwerf, tot zelfs van samen op een arcadekast te gamen tot samen muziek spelen op een piano en banjo. En zo telkens andere mini-games op elke plek waar je komt, geen één keer hetzelfde, altijd iets nieuw en plezant. Wat dit juist zo leuk maakt is niet enkel de afwisseling, maar ook het competitieve aspect. Bij elk spelletje kan je punten scoren, en wie het hoogste punten heeft wint. Zo ben je met twee niet enkel een boeiend verhaal aan het bewandelen maar ook competitief aan het opboksen tegenover elkaar, om toch maar weer eens te kunnen uitblinken dat jij de beste bent. We moeten toegeven dat onze controllers wel hebben afgezien, vooral tijdens het armworstelen met elkaar, dat puur op button-smashing gebaseerd was. Dit hebben we wel verschillende minuten kunnen volhouden, met pijnlijke vingers tot gevolg natuurlijk.

Vrolijke, vrolijke vrienden! Zoals eerder vermeld moet je dit spel verplicht met twee spelen, wat op zich wel fijn is om eens zulk spel te spelen. Het is dan ook logisch dat je maar één exemplaar van de game nodig hebt als je samen splitscreen coöp speelt. Maar wat wel een positief puntje is, is dat blijkbaar als je dit spel online met een vriend wil spelen, ook maar één iemand een gekochte kopie moet hebben. Zo hoeft de andere vriend, die het spel niet heeft, gewoon het spel te instaleren en wachten op een invite van de andere speler, die het spel wel bezit. Wij hebben het spel samen splitscreen coöp gespeeld, dus we hebben het niet getest of dit online effectief mogelijk is, maar ik heb wel via verschillende bronnen vernomen (waaronder op de officiële website van EA zelf) dat het wel degelijk kan. Dit zou gebeuren door middel van Friend Pass. Deze kan je gewoon gratis downloaden via de store, en zo kun je, ondanks je het spel niet bezit, toch samen A Way Out spelen. Want daar zijn vrienden voor natuurlijk! Het spel is tamelijk kort om de volledige prijs eraan uit te geven, dus voor de mensen die hem toch eens willen testen en spelen kan je deze gratis spelen via EA-play, dit kan wel helaas enkel voor Xbox-spelers. Sorry alvast voor de Playstation gebruikers onder ons. Voor de Xbox-spelers moet je natuurlijk wel in het bezit zijn van een Game Pass Ultimate abonnement om van dit voordeel te kunnen genieten, en dan krijg je toegang tot Game Pass, EA-play en Gold.

Conclusie A Way Out had zeker potentieel, en heeft een boeiend en meeslepend verhaal. Het begin van het spel was dan ook fantastisch en wij begonnen er dan ook met goede moed aan. Al snel bleek die moed te gaan liggen aangezien er zoveel elementen in het spel zitten die gewoon voor geen meter kloppen, zelfs voor geen centimeter in mijn ogen. Voor ons had het verhaal effectief een heel spel lang in de gevangenis mogen afspelen, en dat de twee heren op het einde een perfecte ontsnapping beramen, eigenlijk zoals in het eerste seizoen van Prison Break. Maar helaas is dit dan toch anders uitgedraaid, en hadden ze van dit spel beter een film gemaakt. Dan had het misschien betere resultaten gekregen. De reden hiervoor zijn niet enkel de plot holes maar ook omdat er van elk game genre wel iets in het spel is geforceerd, zoals Diablo- en Motorcrossgameplay, 2D gameplay en op het bittere einde zelfs het shooter genre. Het puzzelen was flauw op zen best, en voelde eerder aan als Dora voor gevorderden. Ik moet wel toegeven dat het spel grafisch wel dik oké zat. En zoals ik al zei, wij hebben ons het meeste geamuseerd met de vele mini-games in het spel. Deze zorgde er waarschijnlijk voor dat we niet gefrustreerd gestopt zijn. Wij hopen dan ook dat de volgende game van Hazelight Studios meer diepgang biedt, en ons langer kan amuseren, want talent heeft de studio zeker wel. Maar we blijven erbij, als het niet aan de mini-games of aan het verhaal had gelegen, had het spel nog minder punten gekregen.